Mijn laatste/ drukke weken in het weeshuis.......

Het is al even een tijd geleden dat ik geschreven heb omdat ik het erg druk heb gehad met het op en neer reizen tussen Kasoa en Accra, oa ivm met Lydia die nogsteeds in het ziekenhuis ligt. Ook heeft internet er thuis een tijd uitgelegen, dus op de vrije momenten kon ik mijn verhaal ook niet kwijt. Omdat ik over een lange periode moet vertellen en niet wil dat het een langdradig verhaal wordt zal ik deze keer vertellen in 3 categorien: Lydia, het weeshuis en persoonlijke beslommeringen.

Maar voor dat ik mijn verhaal begin wil ik iedereen bedanken voor de intresse die jullie in Lydia getoond hebben en voor de financiele hulp. Echt heel erg veel dank, zonder jullie hulp had ik het nooit gered!

Lydia/ ziekenhuis:
De afgelopen weken ben ik veel bij Lydia in het ziekenhuis geweest. Hier heb ik ook meneer v/d Wiel ontmoet. Een 85 jarige Nederlander die al 10 jaar in Ghana woont en opgenomen is vanwege een gebroken heup. Iedere keer als ik bij Lydia langs ging zocht ik hem ook even op. De man ging steeds meer achteruit. Op woensdag 16 juli had ik een keer geen tijd om hem op te zoeken en een praatje met hem te maken. En zoals het gezegde is: haastig en spoed is zelden goed! Want toen ik de dag erna in het ziekenhuis kwam was meneer v/d Wiel overleden.

Lydia geneest maar langzaam en is dus nogsteeds in het ziekenhuis, er is veel gesproken over plastische chirurgie voor haar maar hiet is lang veel onduidelijk over geweest. Omdat ik wil dat de behandeling voorgezet kan worden als ik weg ben heb ik op maandag 21 juli een afspraak met de familie Budd (de Amerikaanse familie die hier het project Africaan Hope hebben). Ik eet gezellig met de familie mee, maar het leverd uiteindelijk geen oplossing op voor Lydia. Ze hebben het te druk met hun eigen projecten. Helaas! Ik heb de laatste weken contact gehad met Syto om te vragen of er een nieuwe vrijwilliger naar het weeshuis kan komen die van plan is voor een lange tijd te blijven en dan de zorg over kan nemen. Telkens kreeg ik te horen dat ik een andere dag terug moest bellen en dat ze dan meer wisten. Maarach dan kreeg ik weer dezelfde boodschap. Gisteren (vrijdag 8 juli) heb ik dan eindelijk te horen gekregen dat er deze zondag een nieuwe vrijwilliger komt die voor drie maanden blijft. Ze zal volgende week vrijdag voor het eerst in het weeshuis komen. Omdat ik dan al praktisch weg ben ga ik proberen haar deze komende week een aantal keer te zien om te kijken of zij de zorg voor Lydia verder over kan nemen.

Vrijdag 25 juli schrik ik erg als ik Lydia zie terwijl ze staat: ze is erg mager geworden. Ik maak me zorgen en twijfel waardoor dit komt: Krijgt ze wel al het eten waar ik Martha geld voor geef?, Heeft ze misschien iets onder de leden? of komst die doordat de wonden aan het genezen zijn en ze veel pijn heeft, zodat al haar energie daarnaar toe gaat? Als ik mijn zorgen aan Martha duidelijk maak (dit zonder mijn twijfels over haar verzorging te uiten) wordt ze erg boos en en zegt dat ik haar niet vertrouw met de verzorging van Lydia. Ik heb haar uitgelegd dat het voor mij gewoon erg onduidelijk is en dat ik me zorgen maak. Ze damde daarna weer een beetje in.... Maar heb niet echt veel duidelijkheid gekregen en van de doktoren wordt ik ook niet veel wijzer!

Woendag avond (30 juli) belt Martha me op: Lydia kan de volgende dag komen voor plastische chirurgie..... eindelijk!. Ik moet de volgende dag om 6 uur in het ziekenhuis zijn, dus dat wordt vroeg op. Alleen heb ik de pech dat het de hele nacht met bakken uit de lucht komt en het 's ochtends nog niet opgehouden is met regenen. Ik besluit schone kleren in een tas te pakken en deze dincht te tappen. Als ik buiten stap ben ik binnen een paar sec. helemaal doorweekt en loopt door kleine riviertjes van regenwater. Gelukkig vindt ik wel een taxi die me met een een slakkengangetje door de plensbui rijd. Alleen is er een probleem: sommige straten zijn helemaal ondergelopen en staat het water knie hoog. De auto houd het een tijd je vol, maar slaat dan vervolgens telkens af! Op een gegeven moment krijgt hij de auto echt niet meer aan de praat en loopt het water de auto in. De arme man stapt uit, met het water ot zijn knieen en de bui op zijn hoofd en gaat de auto duwen en laat mij sturen. Als hij de auto weer 'op het droge' heeft, doet de auto het weer met veel gepruttel en kom ik toch nog redelijk optijd aan bij het ziekenhuis. Echter is de dokter nog even thuis gebleven vanwege de regen, dus moeten we wachten. De zusters willen dat ik het toestemmingsformulier teken voor Lydia's operatie, maar omdat ik echt niet alle verantwoordelijkheid op me ga nemen laat ik Martha ook tekenen. Na lang wacht blijkt dat ik GHc 200,- moet betalen voor de opperatie. Omdat ik dat niet zomaar uit mijn broekzak kan halen ga ik naar Osu om geld op te nemen. Als ik later terug kom in het ziekenhuis zou de operatie al gestrart moeten zijn. Maar dit is niet het geval. Omdat een aantal loodgieters aan een waterleiding bezig waren in een van de operatiekamers en er een waterleiding is geknapt, staan alle operatiekamers onder water. De operatie wordt hierdoor weer een week uitgesteld.
Maandag 4 augustus ben ik in het ziekenhuis en krijg ik te horen de Lydia de dag erna misschien geopereerd kan worden. De dag erna krijg ik een telefoontje dat ze inderdaad naar de OK gebracht is en wil dus naar het ziekenhuis gaan. Vervolgens belt Martha me weer en vertelt me dat de operatie niet door is gegaan omdat ze er op het laatste moment achter kwamen dat Lydia veel te weing bloed heeft. Ik moet woensdag komen om bloed voor haar te regelen. Als ik woensdag (6 augustus) in het ziekenhuis ben blijkt dat je in Ghana wel bloed kan kopen, maar je ook weer een zak terug moet geven. Na twijfelen en de afname materialen geinspecteerd te hebben besluit ik bloed te doneren. Wel grappig hoe alles hier gaat: praktisch hetzelfde als bij de bloedbank in Nederland, alleen allemaal een stuk primitiever en ouderwetser. Mijn HB wordt ook getest en als de zuster de uitslagen bekijkt zegt ze lachend: ' Sorry maar jij kan echt geen zak bloed doneren, we zouden jou bloed moeten geven want je HB is veel te laag!' Ach, vandaar dat ik de afgelopen weken al zo moe ben en ga dus maar aan de ijzerpillen. Alleen nu een nieuw probleem: wie geeft er dan bloed!?!?! Omdat Martha beslist niet wil, moeten we een onbekend iemand gaan vragen en deze persoon geld bieden zodat hij bloed doneert. Maar hoeveel geld moet je dan geven??? Ik bespreek dit later met Paul, een Ghanese vriend van me. Hij zegt direct dat dat niet nodig is en dat hij Lydia graag wil helpen door bloed te doneren.... de schat!!!!
Donderdag 7 augustus is het dan zover Lydia krijgt een huidtranspantatie. Ze halen gezond huid van haar boven benen en gebruiken dit om de verbrande huid te bedeken. De operatie duurt lang en na 4 uur wordt ze dan eindelijk de OK uitgereden. Gelukkig is alles goed gegaan!
De dag erna (vrijdag 8 augustus) komt Paul naar het ziekenhuis om bloed te doneren. Al met al duurt het allemaal erg lang (4 uur) en prikken ze die arme jongen ook nog eens eerst verkeerd! 's Avond krijg ik weer goed nieuws: er is eindelijk plek voor Lydia in het bandwonden gedeelte van het ziekenhuis, waardoor ze eindelijk weg kan uit het ongelukkencentrum. De laatste is namelijk echt een van de smerigste en onrustigste van het ziekenhuis, waar ze al die tijd in de gang lag omdat er in de kamer geen plaats was. Martha kan misschien terecht in het moeders hostel wat er dicht bij ligt, waar ze dan een kamer zal delen met 5 andere vrouwen. Dit vindt ik ook wel prettig omdat ze tot nu toe telkens op de binnen plaatst van het ongelukkencentrum sliep.
Vandaag hebben we Lydia dan eindelijk over kunnen brengen naar de brandwonden afdeling een heeft ze en goede kamer waar nog 4 andere verbranden kinderen liggen.

Trouwens nog even een zielig verhaal: in het gebouw van de plastische chirurgie heb ik een 6 jarig meisje ontmoet. Martha vertelde me dat ze geopereerd is aan haar been zie niet goed functioneerde. Omdat de operatie erg duur was en de familie het geld niet kon betalen, is haar moeder weggevlucht uit het ziekenhuis en heeft haar daar achter gelaten. Het meisje leeft daar nu al een tijdje en krijgt gelukkig wel eten en aandacht van de zusters. Wat zou je zo een meisje toch graag onder je arm mee naar huis nemen!!!

Weeshuis:
Ik ben alle dagen bezig geweest met lesgeven, wonden verzorgen, het repareren van kleding, etc. Mijn andere belevenissen..... tja het zijn er weer een hoop.....
Vrijdag 11 juli ben ik in het weeshuis en de kinderen geven aan dat ze honger hebben en dat er geen eten is. Omdat mijn geld op dat moment echt tegen zijn einde liep kon ik ook geen eten voor ze gaan kopen. Ik besluit te de mensen van het weeshuis te zoeken naar een oplossing waar ze ook iets aan hebben als er geen vrijwilliger is die eten voor ze kan kopen. Na een gesprek met de hoofd meester, besluiten we samen naar Accra te gaan om daar zijn kerk om hulp te vragen. De pastor geeft aan dat hij nu niets kan doen maar dat ze over twee weken een speciale dag hebben waarop ze dingen doneren. Dat is in ieder geval goed nieuws voor de toekomst, maar niet voor nu. Als ik maandag 14 juli in het weeshuis kom hoor ik dat Camila (de nieuwe vrijwilliger die er sinds de week ervoor is, voor drie weken) in het weekend eten heeft gebracht voor de kids. Wat een opluchting.....
Vrijdag 18 juli komt er nog een nieuwe vrijwilligster, Dannielle, ook voor drie weken. Helaas is er nog geen vrijwilligster die langer blijft en eventueel de zorg voor Lydia kan overnemen. Op deze dag besluiten de kinderen mijn haar te gaan vlechten: het is pijnlijk en ziet er niet uit, maarach ze hebben lol!!! Pacience (het huilende meisje van de fote bij een van mijn vorige verhalen) heb ik wonderbaarlijk vandaag voor het eerst aan het lachen gekregen, echt zo leuk. Iedereen in het weeshuis was verbaast: Pacience lachen!?!?!?!? Dit heeft ze nog nooit gedaan sinds ze een maand geleden naar het weeshuis werd gebracht. het is helemaal een top dag, want mensen van Tassy childern's zijn langs gekomen en hebben heel wat eten gebracht: meis, rijst, levende kippen (op dat moment nog wel tenminste), water, specerijen, etc.

De carpenter die de eerste kast verkeerd gemaakt heeft doet, als ik hem op maandag 14 juli, ontmoet erg moeilijk over het in orde maken van de kast. Na lang praten belooft hij die dag voor 12 uur in het weeshuis te zijn. Ik ben die dag tot 3 uur in het weeshuis gebleven, maar heb de hele carpenter niet gezien. Toen ik hem probeerde te bellen werd er opeens ook niet meer opgenomen of werd ik weg gedrukt. In de dagen die daar op volgde heb ik hem meerdere malen geprobeerd te bellen, maar telkens hetzelfde geintje. Ik heb hem op een gegeven moment een sms gestuurd met daarin de boodschap dat het probleem opgelost moets worden en dat ik anders de politie erbij zou moeten halen (dit omdat we al een aanbetaling op de kast hadden gedaan). Daarna heb ik niets meer van hem vernomen. In de daarop volgende week ben ik zo druk geweest met Lydia dat ik er niet meer aan toe ben gekomen om daadwerkelijk stappen te ondernemen. Ik hoop dat dit nog gaat lukken .....

Maandag 21 juli is er een groep vrijwilligers, uit Nederland, USA en Engeland gestart van ' Projects abroad'. Ze zijn hier allemaal voor een korte perode en komen het gebouw opknappen. Er is ook een Nederlands meisje bij Francien een leuke meid die goed met de kinderen kan omgaan. Omdat het door het constructiewerk erg onrustig is in het weeshuis, wordt er niet veel lesgegeven. Ook is het bijna het einde van de periode dus worden er voornamelijk toetsen afgenomen door de leraren. Daarom heb ik me de afgelopen weken vooral bezig gehouden met de verzorging van de kids, opruimen, dansen, spelletjes doen, etc. Deze groep is de week daarna afgewisseld door een andere groep vrijwilligers en de week erop weer door een andere groep. Als een van de groepen de kinderkamers gaat schilderen laten ze de kinderen de bedden verplaatsen.... Oeps foutje... want de kinderen vertillen de bedden niet maar verslepen de bedden. HIerdoor is het zeil wat Tyssyna en ik in de kamers gelegd hebben helemaal naar de ******.... Ik ga hierdoor flink uit mijn stekker en de mensen van het weeshuis zijn verbaast over hoe boos ik kan worden. Omdat het een fout is van Projects abroad beloven ze nieuw zeil te kopen en dat is ook gebeurd.... Er fijn dat het opgelost is!!!
Donderdag 24 juli kom ik in het weeshuis aan en is Camila de wonden al aan het verzorgen. Prima, maar ze vergeet de helft van de kids, dus ga later die dag zelf nog aan de slag. Emmanuel heeft z'n diepe en geinfecteerde wond op zijn been dat ik hem mee naar het ziekenhuis neem. Ze maken daar de wond schoon...hij gaat bijna door de grond van de pijn...maar het is een Afrikaans kind en gedraagd zich dus vervolgens wel als een bikkel. Ook krijgt hij een hele batterij aan medicijnen mee tegen de infectie. Wat hiet erg frusterend aan is dat je merkt dat als je als vrijwilliger de medicijnen niet geeft ze het niet krijgen ook. Hierdoor krijgt hij het wel overdag, maar zijn avond medicijnen niet. Dit is vooral niet goed voor zijn broertje Gideon die van de week een malariakeur kreeg en dus niet de goede behandeling hiervoor krijgt. Als je hier dan met de mensen van het weeshuis over praat, wordt er gezegd: ' Oh ik heb het wel gegeven' (terwijl je aan de flesjes ziet dat dit niet zo is) of 'Ik had het erg druk met andere dingen' (ja lekker, maar die medicijnen zijn toch wel van groot belang!!!)

Vrijdag 1 augustus komen Camila en Dannielle laat in het weeshuis. Ze vertellen dat ze weggaan uit Kasoa en gaan reizen omdat ze niet meer in hun huis durven te blijven. Iemand van hun gastgezin is namelijk geweldadig beroofd waarbij de auto, de huissleutels, geld en de telefoon gestolen is. Die dag is er gelukkig ook nog goed nieuws: een piloot die voor zijn werk veel in Accra is komt ook eten brengen voor de kids in het weeshuis. Voorlopig is er dus weer voldoende eten.

De afgelopen week heeft de (goede) carpenter het slot op een van de kasten goed gemaakt en kan ik dus eindelijk alle spullen er in zetten. Ik ben flink bezig geweest om alles aan kant te maken. Er waren nog wat planken vrij en wist me nog te herinneren dat Auntie ons in de eerste week een doos met boeken liet zien die ze gekregen had. Deze boeken zijn altijd in de doos blijven zitten omdat Aunite bang was dat ze anders gestolen zouden worden. Ik stelde Auntie voor om de boeken nu in de kast te doen omdat ze dan vrijlig achter slot stonden. Dit vond ze een goed idee. Toen ik de doos aan het uitruimen was, kwamen er op eens allemaal grote kakkerlakken en muizen uit de door gesprongen. Die hadden er dus een lekker nestje gemaakt. Ik heb de kids de doos om laten kieperen op en plein en je zag de muizen en kakkerlakken echt alle kanten opgaan! Gelukkig waren de meeste boeken niet aangevreten en heb ik een klein blibiotheekje kunnen maken in de kast.

Persoonlijke beslommeringen:
Ik heb de afgelopen periode veel met Liz, Inga (Duitse) en Astrid (Noorse) opgetrokken. Ze hebben een appartementje gehuurd in Osu childern's home, waar ik de afgelopen tijd als ik in Accra was veel heb gelogeert. We zijn op vrije avonden veel opstap en naar het strand geweest, wat me erg goed deed: even iets anders dan weeshuis en ziekenhuis! Zaterdag 19 juli zijn we met Liz en Inga voor een nacht naar Krokrobite gegaan voor de life regeaband. Helaas is Lis 1 augustus weer terug naar Nederland gegaan......

Ja en mijn laatste week in Ghana zit er ook aan te komen!!!! Vannacht ga ik gezellig mijn vader ophalen van het vliegveld en laat hem in mijn laatste week zien waar ik heb rond gehangen en bezoeken nog wat leuke plekken....... Heb er erg veel zin in!!!!

Ps. De foto gaan nu even niet lukken, maar die houden jullie van me tegoed!