Echt ff heftig!!!!

Deze dagen weer veel meegemaakt. Vandaag was het echt even allemaal heftig. Seth, een van je liefste, aandoenlijkste jongentjes in onze klas (een van mijn oogappeltjes), was dinsdag al niet lekker en had 39.7 graden koorts. We gaven aan dat hij naar het ziekenhuis moest, maar zijn moeder, die als wasvrouw in het weeshuis werkt, wilde het oplossen met paracetamol en een lokaal kruid omdat ze dacht dat het mazelen waren. Ik heb nog nooit mazelen gezien op een donkere huid en zag wel wat plekjes. Dus we hebben het laten gaan. Gisteren met het schoolreisje zei zijn moeder dat hij zich wel weer beter voelde. Hij was ook weer wat actiever en was gezellig aanwezig. Vandaag kwamen we in het weeshuis aan een lag hij te slapen op een schoolbankje in de klas. Ik ging zijn temperatuur meten en hij weer 39.7 graden koorts. Ook zijn lichaampje was helemaal slap. Dit terwijl niemand echt aandacht aan hem besteden. Toen kwam de aap uit de mouw: zijn moeder had geen geld voor het ziekenhuis. Omdat hij echt geen zoede indruk maakte besloten Tyssyna en ik hem naar het ziekenhuis te brengen en de kosten te betalen. We namen hem in onze armen en zeiden tegen de moeder dat ze mee moest gaan. Toen we op het punt stonden om weg te gaan voelde en zagen we zijn lichaampje helemaal wegglijden. Zijn ogen waren weggedraait, zijn kaken stonden strak op elkaar gespannen en al zijn spierspanning was weg! Het leek op dat moment echt dat hij dood was!!! Iedereen raakte in paniek: begonnen te gillen, te bidden, hem te slaan en water over hem hen te gooien. Uiteindelijk kwam hij weer een beetje bij, maar het zag er nog steeds slecht uit. Een leraar heeft hem gepakt en we zijn met hem en zijn moeder in de richting van het ziekenhuis gerend. Gelukkig kwamen we onderweg een taxi tegen die onze naar het ziekenhuis bracht. We moesten hem alleen echt vooruit schreeuwen omdat meneer niet zo een haast bleek te hebben en nog wel even een telefoontje deed tijdens het rijden!!! Onderweg zakte Seth weer in en zijn moeder werd helemaal hysterisch.
In het ziekenhuis aangekomenknapte hij gelukkig al snel op en werd langzaam weer het jongetje zoals we hem kennen. Madame Rose (de moeder van het huis), haar dochter Jennifer en Madame Martha kwamen met zijn drieen kijken hoe het met hem ging. Ze waren erg geschroken van zijn toestand. Waarschijnlijk heeft hij een behoorlijke malaria te pakken en hebben veel medicijnen voor hem meegekregen. Morgen moeten we terug naar het ziekenhuis voor de uitslag.

De hele situatie maakt je erg kwaad: dit jongentje had gerust dood kunnen gaan op het bankje als er niet eerder iets gebeurt was. Sowieso wordt er in het weeshuis voornamelijk door de vrijwilligers met een kind naar het ziekenhuis gegaan. Ook de wonden van de kinderen zijn hier altijd erg geinfecteerd en hebben vaak een hele bobbel onder de huid. We zijn dus vaak bezig met het schoonmaken van deze wonden, want niemand doet er iets aan!

Gelukkig hebben we ook nog andere dingen meegemaakt! :-)
Maandag (2 juni) zijn we na het werk op bezoek geweest in Fette, bij Pastor Charlie (een Amerikaan). Hij heeft een heel dorpje gebouwd voor weeskinderen, met een school waar alle kinderen uit de omgeving naar toe komen met een heuze Amerikaanse schoolbus. Het complex heet 'The village of hope' en is echt indrukwekkend mooi om te zien! Prachtige gebouwen, een bibliotheek, computers met internet, etc. We spreken af om nog eens langs te komen en volgende week (als we tijd hebben) hun te helpen met een project in de buurt.
Ook zijn we zijn deze week druk bezig geweest met (ja daar is ie weer!!) de carpenters en voor het schoolreisje. Maandagavond hebben we flick onderhandelt met op de busplaats om voor een goede prijs een bus te krijgen waar z'n 50 kinderen en 10 volwassenen inpassen. Die bus is niet zo groot als je hem in Nederland zou verwachten, want de trouwe lezers weten dat er in Afrika veel meer mensen in een busje passen dan in Nederland.
De 'nieuwe' carpenter had dinsdag 1 kast af die we even gingen keuren. Bij zijn werkplaats aangekomen barste er een verschikkelijke tropische bui los, dus we hebben er wel even gezeten! De kast was goed gekeurd en hebben hem de opdracht gegeven om de rest ook te maken. Nu alleen nog even de probelemen met de oude carpenter oplossen, maar dat zal vast goed komen! ;-)
Toen de bui bijna over was zijn we (met een regenponcho boven ons hoofd) op naar de markt gegaan om eieren, bananen, koekjes, etc te kopen voor het schoolreisje van woensdag. We gingen naar de grote markt die echt indrukwekkend groot was: hier gaan we vaker naar toe!
's Avonds hebben we flink eieren staan bakken met onze hostmoeder en broer en hebben we 50 broodjes staan voorbereiden. We stonden tot laat in de keuken!

Woensdag was het dan zo ver: het schoolreisje! De kinderen vroegen al de hele week: 'Madame, op woensdag gaan we toch???'
Natuurlijk was alles weer een uur te laat (de bus, de kids) maar dat zal zo blijven! 's Ochtends stonden er meer kinderen dan we op school hadden bij de bus en die wilde natuurlijk allemaal mee. Gelukkig waren we hier op voorbereid en hadden een namenlijst gemaakt! Toen iedereen eindelijk zat en er even gebeden was konden we op naar het strand. In de bus was het al een groot feest de kinderen zongen gospelliedjes. De kinderen genoten erg van de zee en het zand. Sommige kids waren in eerste instantie erg bang van het water. Een meisje klemde zich zo met haar benen om me heen dat het gewoon zeer deed! Later genoot ook zij van het water.
rond 11.30 snel aankleden en op naar de bus op naar het vliegveld. Op het vliegveld kregen de kinderen een rondleiding: de kinderen keken hun ogen uit! Vooral bij de roltrap: zo een ding hadden ze nog nooit gezien. Dus sommige kinderen vol spanning, maar allemaal met veel schik de roltrap op. Het was voor hun echt een soort kermisattractie!
Na de rondleiding zijn we met de kinderen op zoek gegaan of we nog even een vliegtuig van dichtbij konden zien. Dit wilde ze nog heel graag. We vonden een vliegtuig wat dicht bij het hek stond en de kinderen hadden geluk want achter het vliegtuig steeg ook nog een vliegtuig op. Toen weer teug in de bus naar het weeshuis. Het was echt een heerlijke dag!

Om nog even terug te komen op mijn vorige titel: 'I beg you!', dit wordt hier veel gezegd door de verkopers en zo als je probeert af te dingen. Dit hebben we dus veel gehoord tijdens de onderhandelingen de afgelopen weken!

Ook bedankt voor alle reactie mbt mijn been. Toen ik de foto plaatste had ik niet beseft dat het er zo zichtbaar opwas (ik zag namelijk alleen een klein fototje). Het zag er erger uit dan het was, want het was vooral schaafwond! Alle kosten zijn er nu van af, dus alles gaat weer goed met het pootje! En nu alles maar weer even laten bij bruinen natuurlijk!

Tot snel! X