Hobbelig, feestelijk en dankbaar Africa!

Maandagavond kwamen we een aantal van de Chinezen tegen. Ze waren naar ons opzoek om ons uit te nodigen voor een ceremonie bij de brug die ze aan het bouwen zijn. We wisten niet echt wat ze bedoelde, maar we zorgde dat we dinsdag (29 april) om 10.30 bij 'China-town' klaar stonden.
Voordat we hier naar toe gingen zijn we eerst bij een tweeling, een jongen en een miesje van 1,2 jaar, langs gegaan die ook in het dorp wonen. Hun moeder is erg arm en we hebben haar wat van de meegebrachte kleertjes gebracht. We stonden daar nog geen 10 tellen of alle vrouwen en kinderen uit de omringende huisjes stonden er om heen en waren aan het helpen met het uitzoeken van geschikte kleertjes. De moeder die er erg mager uit ziet, deelde met ons de pinda's die ze aan het eten was. Toch erg bijzonder!
Ondertussen begon het in het plaatsje al erg onrustig te worden: we hoorde overal gejoel en getrommel, er reden allemaal trucks volgeladen met mensen richting de rivier en er rende allemaal mensen achter aan.
Als we om 10.30 bij dee Chinezen komen blijkt dat de kinderen niet mee kunnen naar 'the riverside', dit omdat het te gevaarlijk zou zijn. De kinderen en andere kindren uit het dorp hadden inmiddels de truck al bestormd en het koste dus veel moeite om ze er weer van af te halen. Wij reden mee met de Chinezen en de kinderen volgde ons als nog te voet naar de rivier. Gelukkig ging het bij de rivier allemaal goed en hebben ze het feest gewoon mee kunnen vieren. Het was wel een belevenis hoor! Alle dorpoudsten zaten op een rij en er kwamen steeds meer mensen aan uit de omringende dorpen. Echt bijna iedereen kwam op de belangrijke gebeurtenis af. De Chinezen bouwen hier namelijk een burg die zorgt dat deze dorpjes zometeen een betere verbinding hebben en vandaag werd de eerste dwarsligger geplaatst en dat vraagt om een feest. Langzamer hand ontstonden er bij de burg drie kringen waarin mensen in de ronte aan het dansen waren en werd er door verschillende groepen muziek gemaakt. De oude vroewen zijn hier nog zo soepel en gooide die heupen flink los! Ook stonden er een aantal mannen met bik en ringentjes aan hun voeten flink ritmisch te stampen.
Op een gegegeven moment wordt ik door een vrouw in de kring gevraagd om mee te dansen. Dus daar ga ik in een van de kringen en begin met mijn heupen te schudden. Spontaan begonnen een aantal vrouwen op zijn Afrikaans te joelen! Dat hadden ze niet verwacht van z'n Oburni (blanke)! Haha! De afgelopen dagen werd er door sommige vrouwen van het dorp nog op terug gekomen en herkende me dus nog van het feest!
Tijdens het hele ritueel wordt er ook een geit naar de brug gebracht. Nu kan iedereen wel raden wat daarmee ging gebeuren. De geit werd ritueel geofferd. Niet z'n aangenaam gezicht, maar het hoort erbij.
Als het feest nog in volle gang is gaan wij met een aantal kinderen alvast weer terug lopen naar huis. We hebben heerlijk gespeeld met de kids en gedanst op de muziek uit de door ons meegebrachte speakertjes en diskman. Dit vonden ze helemaal fantastisch en waren de muziek dus ook voor de rest van de dag aan de kinderen kwijt. Het is trouwens echt bijzonder om te zien hoe goed jonge kinderen dier al kunnen dansen. We geven de kinderen wat van de meegebrachte spiegeltjes en balonen. Ik heb werkelijk waar nog nooit kinderen zo uitbundig blij gezien met zo iets 'kleins', wat je echt wel weer tot denken zet.
Ook is er in het weeshuis een kindje dat verder op woont langs (een jongetje van ong. 2 jaar). We ontdekken dat hij een oude en rottende wond op zijn voet heeft. We gaan bij de ouders langs om toestemming te vragen om naar de dokter te gaan. De ouders spreken geen engels een een van de kinderen van het weeshuis vertaald voor ons. De ouders stemmen in en we gaan naar de dokter. Hij blijkt (weer) niet aanwezig te zijn. We maken zelf de wond helemaal schoon en hopen dat we een van de komende dagen het kind naar de dokter kunnen brengen. De ouders zijn dankbaar en moeder komt later nog speciaal langs om ons te bedanken. Wat een beetje desinfectie en verband al niet kan betekenen voor mensen.

Woensdag (30 april) gaan hebben we weten te regelen dat Tyssyna, Tina en ik met de Chinezen mee kunnen rijden naar Tamale. We moeten wat dingen regelen en willen wat dingen kopen voor het weeshuis. In Tamale regelen we het nodige en gaan achter internet. We probeerde wat contact te leggen met Nederland, nu we bereik hadden, en kwamen van een koude kermis thuis! We waren helemaal vergeten dat het koninnedag was en dat bijna alles dan op zijn gat ligt. Om het ook maar wat mee te vieren hebben we met z'n drieen er maar een groot Star-bietje opgedronken. In de stad kopen we voor de kinderen pakjes drinken, toffees, wat vitamines, een soort zelfgemaakt 'mens erger je niet spel' en een cassetespeler met bandjes. Dit is allemaal een verassing voor de kinderen. Op de terugweg zaten we met z'n drieen en een van de Chinezen op de achterbank gepropt. Ookal paste het maar net was het goed dat we mee reden. Omdat we toch wat ruimte wilde maken propte wij ons wat dicht op elkaar, wat resulteerde in flinke krampen in onze voeten en benen. Vooral het lange stuk dat we over het hobbelweggetje moeten! Haha!
De kinderen slapen praktisch iedere avond op het binnenplaatsje van het weeshuis of bij Joseph, dit omdat het binnen te warm is. Tina slaapt bijna iedere avond bij hun ook op een matje op de grond. Ook wij slapen die avond op het binnenplaatsje van het weeshuis onder de sterrenhemel! Als we bij het weeshuis aankomen zijn de kinderen door het dolle heen, dat ook wij vanavind bij hun buiten slapen. Als alle kids weer zitten wordt alleen de pakjes limo en de toffees al onder luid applaus ontvangen. De radio en bandjes worden gelijk in gebruik genomen en voor dat we gaan slapen hebben we een feestje met alle kinderen en wordt er flink gedanst! Ook drie van de Chinezen komen ons feestje nog even bezoeken. Echt leuk om te zien hoe betrokken ze zijn en wat we allemaal voor de kinderen en het dorp doen.

Na heerlijk koel geslapen te hebben, worden we donderdag (weer) vroeg wakker (5.30). Dit is bijna altijd rond deze tijd, omdat het leven hier dan ook gewoon al op gang is! We eten met de kinderen braad met pindakaas. Iets wat de kinderen ook fantastisch vinden, want brood is hier best wel een luxe.
We zijn de hele dag met de kinderen in het dorpje geweest en zijn naar de markt geweest, die om de 6 dagen in het dorpje is. Als er markt is betekend dit ook dat er ijszakjes zijn!! Er bijzonder een een dorpje zonder stoom! Dus als de markttruck er is haasten we ons naar de markt om wat ijsjes en een koelboxje in te slaan! Tys en ik waren als een kind zo blij met ons ijs!
Omdat de andere twee Nederlandse meiden (die nu in Wulugu verblijven) misschien volgende week overgeplaatst worden naar het zuiden, hebben we besloten dat we dit weekend met hun het Mole National Park gaan bezoeken. Dit kan nu ook wat makkelijker omdat de kinderen nu een soort zomervakantie hebben en er daardoor minder kinderen in het weeshuis zijn. Maar ja dan is het altijd weer de vraag: hoe komen we dit afgelegen dorp uit? De Chinezen gaan waarschijnlijk niet. Emanuel (de zoon van Joseph) adviseerd ons dan maar doe avond mee te gaan op de markttruck naar Walewale. We regelen het met de man van de markttruck en zorgen dat we om 17.30 start klaar staan. Natuurlijk moesten we toen nog ruim een uur wachten, voordat we echt vertrokken! Rond 18.30 was het dan zo ver: alle spullen van de markt werden ingeladen in de bak van de truck en vervolgens gingen zij ook in die bak, samen met nog 20 andere volwassene, wat kinderen die aan de borst lagen en een geit. We hadden gerekend op zo ongeveer 1 uur hobbelen over de zandweg. Dit viel iets tegen en de rit duurde uiteindelijk iets van 2 uur. We hadden vervoer, maar zaten met kramp in onze benen opgepropt tegen onze buren en alle marktgoederen! Ik moet zeggen het was verschikkelijk, maar daardoor de meest fantastische ervaring ooit!
In Walewale aangekomen gaan we opzoek naar een trotro die naar Tamale gaat. Na een stuk gelopen te hebben en natuurlijk gewacht te hebben, komt er een trotro. Rond 12e checken we in bij het Al Hassan Hotel in Tamale. We zijn blij met onze vieze en gebrekkige douch, alleen al om het feit dat we kunnen douchen en gaan daarna moe maar voldaan slapen!

Vanochtend (vrijdag 2 mei) zien we de andere meiden weer en regelen we buskaartjes naar Mole en boeken we een Guesthouse (erg goedkoop, maar volgens ons boek een echte aanrader).
Vanochtend nog even snel op internet en zo weer een paar uur in de bus!
Maandag zijn we weer terug en kunnen we er weer tegen aan in het weeshuis!