Op en neer tussen Kasoa en Accra.........

Voor de nieuwsgierigen onder jullie ik heb van de week bij mijn vorige verhaal heel veel foto's geplaatst van onze week reizen door de Volta Region!

Ik zal nu beginnen bij woensdag 2 juli (mijn verjaardag). Ik heb vroeg op weg gegaan, omdat ik eerst nog naar het ziekenhuis moest om geld te brengen aangezien de verzekering nog niet helemaal opgang gekomen is. Onderweg haal ik bij Frankies twee grote stukken cheesecake voor Liz en mij. Daar in de buurt wordt ik op straat weer door een straathandelaarster aan gesproken. Ik denk direct: oh nee, daar heb ik geen zin in!!! Maar ze begint een heel verhaal tegen me op het moment dat ze hoort dat ik uit Nederland kom. Ze vertelt me dat ze homoseksueel is en dat ze dat hier in Afrika erg moet verbergen omdat het hier niet geaccepteeerd wordt. Ik reageer erg enthousiast en vertel dat ik het erg leuk vind om eindelijk een homoseksueel te ontmoeten in Ghana. Ze vraagt me of ik een door haar getekend portret wil kopen. Ik zeg dat ik daar geen geld voor heb, maar dat ik haar wel 1 cedi wil geven omdat ze de eerste homo is die ik tegen kom. Ze moet er erg om lachen!!!
In het ziekenhuis ga ik nog even langs meneer v/d Wiel. Dit is een 85 jarige man uit Nederland die nu z'n 10 jaar in Ghana woont. Hij ligt op dezelfde afdeling als Lydia met een gebroken heup, maar ziet er verder ook niet meer heel best uit. Ik ga regelmatig even bij hem langs om wat Nederlands met hem te praten
Omdat het mijn verjaardag is blijf ik niet lang in het ziekenhuis en ga naar het strand waar ik met Liz afgesproken heb. We eten lekker 'rice and stu' (lekker cheap voor 0,50 cedi) en storten ons daarna op de taart. Na lekker ontspannen te hebben op het strand gaan we onze voetjes laten verwennen bij de pedicure. Deze heerlijke verwennerij heb ik van Liz cadeau gekregen.
We gaan daarna naar het huis waar LIz nu woont en blijf vannacht bij haar slapen want we gaan naar de beachparty. We gaan eerst met Jaap (huisgenoot van LIz) naar Monsoon. Hier treffen we Sanne (heeft zijn laatste avond in Ghana)) en Frans (is ook vandaag jarig!!!). We gaan met zijn 5en naar de beachparty. het wordt laat en twijfel nog hoe diep mijn glaasje was!!!!

Donderdag (3 juli) doen we lekker rustig aan en gaan we op ons gemakje naar het strand. Tegen het einde van de dag val ik in slaap en wordt echt met kippevel wakker. We willen wat gaan eten bij Frankies, maar begin me steld beroerder te voelen. Ik besluit een taxi naar huis te nemen, wat voor berippen hier heel duur is: 20 cedi, maar voel me te beroerd om een trotro te nemen. Als ik thuis kom kruip ik snel in mijn bed. Omdat ik veel symptomen van Malaria heb besluit ik dat als ik me morgen niet beter voel even naar het ziekenhuis te gaan.

Vrijdag ( 4 juli) wordt ik na een onrustige nacht wakker. Ik ben verschikkelijk moe, maar alle ziekte verschijnselen zijn verdwenen. Ik breng de hele dag lekker door in huis en in mijn bed met een boek.

Zaterdag (5 juli) voel ik me alweer een stuk beter, maar nog wel wat loom. Ik moet eerst in de ochtend langs het ziekenhuis hier in Kasoa omdat de verzekering toch nog meer papieren nodig had. In het ziekenhuis krijg ik na veel gedoe te horen dat ik de betreffende verzekeringspapieren pas maandag op kan halen in Wineba. Daar kan ik echt niet opwachten want de rekeningen blijven ondertussen maar oplopen. Maar na wat Afrikaans onderhandelen is het toch allemaal wel mogelijk. Ik breng de papieren naar het weeshuis, zodat een van hun ze naar het ziekenhuis in Accra kan brengen.
's Middag woon ik op verzoek van mijn gastvader een meeting bij van 'the schoolboard for private schools' van deze regio, waar mijn gastvader de voorzitter van is. Het is voor mij echt dodelijk saai, maar hij heeft mij gelukkig ook gevraagd om foto's te maken. Echt twee dagen om het huis hangen is voor mij wel genoeg, morgen ga ik weer lekker oppad.

Zondag (6 juli) ga ik eerst weer naar het ziekenhuis. Martha verteld daar aan me dat ze geen zin meer heeft om op Lydia te passen omdat ze veel problemen veroorzaak en zichzelf telkens vervuild. Dat is echt een probleem, want ik zou niet weten wie dan bij haar moet blijven. Ik kan het gewoon echt niet langer dan een dag doen omdat ik haar taal echt niet spreek. Ik overtuig Martha nog een nacht te blijven en dat ik morgen middag naar haar toe hoop te komen met een oplossing. Omdat ik op een zondag niet de oplossing bij elkaar kan rapen, besluit ik wel gewoon naar het strand te gaan met LIz (dit doen we toch bijna nooit ;-) ) Het is echt te druk op het strand omdat de nu zittende president als promotie voor de aankomende verkiezingen ook op het strand zal zijn.

Maandag (7 juli) komt onze carpenter eindelijk ook de kapotte bedden en school banken en tafels maken, dus sta extra vroeg op. Na een uur wachten bij zijn werkplaats is hij er zelf ook en kunnen we na nog iets meer wachten opweg naar het weeshuis. Ik zet ze aan het werk en ga ondertussen met Auntie en haar dochter overleggen wat we kunnen doen om te zorgen dat Lydia in het ziekenhuis kan blijven. Ze komen met de oplossing dat een aantal mensen in 'wisseldiensten' bij haar kunnen blijven. Dit wordt dan wel een dure grap, aangezien ik dan al het vervoer zou moeten betalen. We kijken ook nog wat er mogelijk is bij het ziekenhuis in Kasoa, maar die kunnen eigenlijk niets betekenen. Ik haal thuis mijn slaapspullen enzo voor de zekerheid op, voor mocht Martha echt niet meer willen blijven en ga met Auntie opweg naar het ziekenhuis. Gelukkig is de bui van Martha weer omgeslagen en wil ze gwoon bij Lydia blijven......Pffff..... das erg fijn!!!
Vandaag in het weeshuis echt nog flink boos geworden. Ik was weer bezig met het verzorgen van de wonden en een dan de kinderen had in zijn nek een korst zitten. Omdat ik het een rare plek vond vroeg ik aan hem hoe hij daar aan kwam. Alle kinderen begonnen toen tegelijk te vertellen dat een van de leraren hem met een stok geslagen had. Ook op zijn rug zaten twee afdrukken van de stok. Ik ben verhaal gaan halen bij de hoofdmeester en Auntie. Ze gaven aan dat hij erg ongehoorzaam is, maar gaven me gelijk dat dit te ver ging en gaan het er met de leraar over hebben. De volgende dag kwam hij zijn excuses aan me aanbieden. Ik heb hem alleen maar gezegd dat zijn excuses niet nodig zijn, maar dat hij beter kan stoppen met zo hard slaan. Ze weten ondertussen wel hoe 'witte' daarover denken.

Op 8 juli (dinsdag) sta ik weer heerlijk voor de klas. Jennifer en Joe (twee andere leraren) geven de grootste les en ik de kleintjes. Dat is erg fijn, ookal moet ik de leraren af en toe wel smeken op terug te komen om de grote les te geven omdat ze anders de hele klas opstelten gaan zetten......
Ik ga nog even met Philomina naar de apotheek omdat ze een ontstoken oog heeft. Daarna kijken we samen even in de winkel wat een zak rijst kost, dit aangezien het eten in het weeshuis praktisch op is. Ik schik van de prijs (meer dan 60 cedi voor een grote baal rijst) Omdat ik dat geld op het moment echt niet heb, moet ik van de week even kijken wat ik wel kan doen voor ze.

Woensdag (9 juli) ga ik niet naar het weeshuis, maar direct naar het ziekenhuis wederom het een en ander te regelen. We moeten namelijk ook nog langs de psychiater die Lydia gaat onderzoeken. Ik hoop dat daar iets uit gaat komen waar we iets mee kunnen. Ik wil sowieso opzoek gaan of ik een betere plek voor haar kan vinden dan het weeshuis waar ze continu gevaar loopt.
's Middags heb ik in Accra afgesproken met Liz en Paul.

Vanochtend (donderdag 10 juli) kom ik in het weeshuis aan en is er op eens een heel gedeelte van een van de gebouwen verdwenen. Dit deel stond toch al op instorten, maar vroeg me wel af wat er aan de hand was. Het blijkt dat mensen van 'project abroad' een aantal dingen in het weeshuis gaan opknappen en afmaken. Dat zou leuk zijn, maar wacht nog even af wat daarvan terecht komt omdat er wel vaker is gezegd dat vrijwilliger zouden komen...... O.a. hierdoor is er geen les vandaag. De grote kinderen zijn aan het helpen met puinruimen en onkruid kappen. Omdat een aantal kinderen niet helpen, wordt op een gegeven moment de stok weer te voorschijn gehaald. Mijn maag draait er echt van om, het zal denk ik nooit wennen.
Ik maak met de kinderen foto's en doen spelletjes buiten de poort. De kinderen hebben op een gegeven moment dorst. Omdat ook het 'pure water' op is haal ik twee grote zakken voor de kinderen. Echt waar, ik heb nog nooit kinderen zo blij gezien om wat water: 'Madame, God bless you'. Echt bizar en in Nederland kunnen we te pas en te onpas de kraan gewoon laten lopen!!!
's Middags trek ik op met mijn 'zusje' Asiatu als ze me mee naar de 'old market' vraagt. Een echte Afrikaanse levensmiddelen markt, waar echt vanalles verkocht wordt en waar het vooral heerlijk wemelt dat de vliegen!!!