Donker Afrika

Nadat we zaterdag ons verhaal op internet hadden gezet, zijn Tys en ik nog even boodschappen gaan doen bij de kleine winkeltjes/ kraampjes langs de weg. Wat we toen zagen deed me er denken aan de verhalen van mijn ouders van vroeger. Op straat zat een hele groep kinderen die naar een tv aan de overkant van de straat zaten te kijken die de man van een winkeltje buiten had gezet.

Zondag (20 april) gingen we met Mamma Joanna naar de kerk. Wij weer braaf zorgen dat we om 9 uur klaar stonden, maar natuurlijk waren wij weer te snel klaar! Rond 10 uur konden we dan eindelijk gaan.
We gingen met de taxi en natuurlijk past dat allemaal makkelijk met zijn zessen in een normale taxi. Hup Mamma Joanna voorin en wij met zijn vijven op de achter bank. Dat was nog niet zo erg, maar het was wel een behoorlijk stuk rijden naar de kerk. Het werd dus hoe langer het duurde, steeds minder gemakkelijk!
Aangekomen bij de kerk was ik verbaast over de grote van de kerk. De kerk was nog vol op in aanbouw, maar werd toch al gebruikt. Binnen in de kerk (waar de dienst ondertussen al lang bezig was) zaten enorm veel mensen allemaal op plastic kuipstoeltjes. De voorganger in de kerk was al erg druk aan het predikken. En ik kan je vertellen dat gaat er niet zo rustig aan toe als in Nederland. Hij liep daar heen en weer en vertelde op vol volume. Ook de mensen in de kerk bidden veel al op vol volume en met volle overgave mee of zijn helemaal met hun eigen gebed bezig. Tijdens de dienst werd er veel gepredikt, gebeden (waarbij de iedereen elkaars hand vast hield, ongeacht of je die persoon kent), maar ook gezongen. Dit laatste natuurlijk ondersteund door een koor. Mensen gaan hier echt vol in hun geloof op en er waren dan ook mensen die in bedwang gehouden moesten worden omdat ze helemaal wild werden.
Na de kerk zijn we naar huis gegaan want Mamma Joanna moest zich nog even omkleden in het wit/zwart. En toen op naar de begrafenis receptie. De man die overleden was en vrijdag begraven was, was een oom van een vriend van Joanna.
Daar aangekomen leek het wel een receptie voor een bruiloft. Er waren sowieso heel veel mensen die bijna allemaal in het wit/zwart gekleed gingen. Dit schijnt gebruikelijk te zijn. Op de dag van de begrafenis is iedereen in het zwart. De tuin waarin het feest was, was versierd met bloemen en linten, je kon te drinken bestellen wat je maar wilde en er was een lopend bufet. Ook wordt er in opbracht van de familie vlop gefilmd en gefotografeerd. Het is in Ghana erg belangrijk dat er veel mensen komen op de begravenis, omdat dit aangeeft dat iemand geliefd was. Families steken zich vaak in de schulden om z'n receptie en begrafenis te organiseren. Bij het weg gaan is het dan ook gebruikelijk om wat geld te geven zo dat ze wat van de kosten kunnen betalen.

Na de receptie zijn we door een vriend van Mamma Joanna afgezet bij het strand. 's Avonds zijn we lekker thuis gebleven en wilde een lekkere lange nacht maken. Dit is uit eindelijk niet gelukt door de hitte en hebben veel wakker gelegen gedurende de nacht.
Dit brak ons maandag wel erg op. We moesten er om 7 uur uit om om 8 uur bij Syto te zijn voor onze workshops. Na een vlug ontbijt vertrokken we vol goede hoop met de trotro naar Syto. Mamma Joanna vertelde ons dat we er bij iets wat op 'fire servies' leek er uit moesten, maar vertelde er niet bij dat er meer van waren in Accra. Dus wij een trotro die zei dat hij daaar kwam. Uiteindelijk heeft hij ons er bij de halte uitgezet, maar zaten we echt helemaal aan de andere kant van de stad. We hebben toen maar weer een taxi gepakt die ons voor de deur bij Syto af kon zetten. 1 Uur te laat kwamen we aan bij Syto. Omdat Daniel (onze Twi leraar) er ook nog niet was kregen we taalles van Charles. We hebben er gelachen en ons best gedaan, want dat Twi is moeilijk om onder de kie te krijgen.
Daarna even snel iets eten en daarna snel door naar drum- en dansles. We gaan nu iets dieper in op de muziek en dans dan de kennismaking die we vorige week hebben gehad. Het blijft, vooral bij het dansen, toch nog wennen aan de andere rimtes die ze gebruiken om bijvoorbeeld aan te duiden welke 'move' je moet gaan maken. En bij z'n soepele Ghanees voel je natuurlijk al snel een stijve plak. (Dit heb ik in Nederland nu zelden met de mannen! Haha!)
Na de workshops nog even snel naar de bank en toen snel op naar het strand om even goed af te koelen van al dat gedans! Wat hebben we het toch zwaar deze eerste twee weken! ;-)
Toen we 's avonds thuis kwamen was de hele straat al pikke donker. In het huis was ook ales donker. Ja hoor het was tijd voor onze eerste stoomstoring. Nu zitten we echt in donker Afrika! Nu is eten en lezen bij een zaklamp nog niet zo erg, maar als je je fan niet aan kan zetten op de kamer is het er al snel niet meer om uit te houden. (Al zijn we wel al wat gewent inmiddels) Het vervelendste van de stoormstoring was dat er ook geen stomend water meer was. Dit werd dus niet douchen, niet onze was doen, geen wc door trekken, etc. We hebben ons gewassen met water uit emmers die voor dergelijke momenten klaar staan.

Vandaag (dinsdag 22 april) werden we wer wakker zonder stroom, maar gelukkig deed dit het weer net voordat we weggingen. Oh wat heerlijk dachten wij, dan kunnen we vanavond tenminste weer douchen enz.
Dus wij weer op naar onze workshops Twi, drum en dans. Omdat twee van de meiden niet lekker waren deden ze vandaag niet mee en zijn met iemand van Syto naar het ziekenhuis te gaan. Ze blijken achteraf een voedsel vergifteging te hebben en voelen zich echt niet lekker.
Omdat we de Twi les erg moeilijk vinden (en we er eigenlijk niet zo veel puf voor hadden) en Charles deze les weer gaf (die ook geen zin had) hebben we deze les gevuld met wat kletsen. Heerlijk het is weer net als vroeger op school! Haha!!!
Vanmiddag zijn we natuurlijk weer naar het strand geweest om op te frisen van de intensieve drum- en danslessen. Toen ik eenmaal even gezeten had op het strand en weer opstond, had ik behoorlijke spierpijn in mijn kuiten van de dansenlessen. Ik dacht dat ik toch wel wat gewend was!?!?!?!?
Toen we thuis kwamen een smachtte naar een douch, kwamen we er achter dat we te vroeg gejuicht hadden. De electra was het blijven doen, maar het stomens water was nog niet opgang gekomen. Dus dat zometeen weer poedelen met een beetje water uit kannen die Mamma Joanna gevuld heeft bij iemand anders.

Iedereen trouwens bedankt voor zijn/ haar lieve en leuke reacties. Ook leuk om terug te horen hoe alles daar in Nederland gaat! Tot snel! Kus Joyce

Ps Het plaatsen van foto's van mijn camera lukt nu even niet! Ik hoop er morgen nog wat kiekjes op te kunnen zetten. Dus wordt vervolgt!