Terug bij af!?!?

Maandag 5 mei zijn we na het internetten nog even iets gaan eten in Tamale. Daar belde we Tina van de Ghanese organisatie en kregen te horen dat we na het weekend al konden starten op ons nieuwe project. De hoofd reden waarom we naar een nieuw project gaan is dat het dorp waar we nu zitten zo afgelegen is dat het bijna niet te bereizen is en er tevens geen mogelijkheid is om te bellen met 'de buitenwereld'. We worden overgeplaats naar het het zuiden naar het plaatsje Kasoa. Dit plaatsje ligt aan de weg van Accra naar Cape Coast. Hier zullen we gaan werken in een weeshuis met 50 kinderen in de leeftijd van 2 tot 14 jaar. We zijn blij dit te horen :-), maar ik vertrek toch met een heel dubbel gevoel terug naar Kpasinkpe want we moeten ook iets achter laten :-(.
De terugweg van Tamale naar Wulugu was er een waar geen een sauna tegen op kan. De trotro zit al aardig vol als we er in stappen, maar er kan natuurlijk nog meer bij! Hierdoor duurt het nog aanzienlijk lang voordat we gaan rijden. Aangezien het middenpad al door een paar mensen is ingenomen, hebben we ook niet meer de mogelijkheid om er even uit te gaan. Dus dat was gewoon hopen dat hij snel, ging rijden en de natuurlijke airco zijn werk kon gaan doen. Ondertussen maakte ik een praatje met een jongen naast me die twee schattige konijntjes in een doosje had. Toen ik tegen hem zei dat hij er wel goed voor moest zorgen, kreeg ik te horen dat ze ooit als avondeten geserveerd gaan worden!
In Wulugu aangekomen gaan we met Roel mee naar zijn gastgezin om vervoer naar ons dorp te regelen. We hebben twee opties: of met zijn tweeen met al onze spullen achter op een motor of met een taxi. Beide opties kosten ons 20 cedies, dus kiezen maar voor de meest confortable. Thuis aangekomen laat Joseph trots twee grote vissen aan een stok gespiest zien. Gevangen in het meer verderop en worden natuurlijk ook geserveerd als avondeten.
's Avond slapen we weer buiten met de kinderen op de binnenplaats van het weeshuis. Gedurende de nacht heb je steeds minder ruimte omdat de kinderen helemaal tegen je aankruipen en gerust half over je heen gaan liggen. Dag nacht rust, maar wel heel schattig! Halverwege de nacht worden we wakker gemaakt door de bewaker: het gaat regenen, naar binnen. Er was werkelijkwaar niets aan de hand. Toch maar alles bij elkaar ruimen en ondertussen begon het al flink te waaien en te regenen. Hier kan Piet Paulusma niet tegen op!

Dinsdag (6 mei) is het alweer vroeg dag. Omdat het de eerste schooldag is na de vakantie is het schoonmaakdag op school. De kinderen hebben hier duidelijk geen zin in en zijn niet vooruit te branden. Uit eindelijk zijn de jongens toch klaar om te gaan en loop met ze mee naar school. De meiden komen later. De school bestaat uit een aantal gebouwen, waarin de klaslokaaltjes zij met van die ouderwetse schoolbankjes. Op het schoolplein lopen een aantal koeien. Het deed me echt even denken aan die oude pentenboeken.
's Middags vertellen we onze gastvader dat we overgeplaats worden. Gelukkig heeft hij begrip voor de situatie! We brengen nog een bezoek bij het jongetje met de ontstoken wond op zijn voet. Dit ziet er gelukkig al weer gezonder uit en verzorgen het nog een keer. Ook nog met de kinderen van het weeshuis spelletjes gedaan, gitaar gespeeld met de kinderen en Emanuel een lesje gitaarspelen gegeven.
Na het eten gaan we weer naar het weeshuis en slapen daar weer met de kinderen buiten.

Woensdag (7 mei) zijn de kinderen wat sneller klaar dan gister, want school begint vandaag echt. Tyssyna en ik lopen met de jongens mee naar school en Tina blijft nog omdat de tweeling (jongen en meisje van 1,2 jaar) komt. Na het ontbijt lossen we haar rond 10 uur af. Omdat Margret (een soort nanny) er ook is kunnen we niet veel doen. Ik bereid alvast een knutselwerk voor die we 's middags als bedankje aan de Chinezen gaan geven, dit omdat ze echt veel voor het weeshuis door giften, medicijnen en eten te geven.
's Middags is de marktruck er weer. Tys en ik sneller er naar toe en halen voor alle kinderen ijsjes. Bij het weeshuis delen we ze uit en gaan daarna aan het knutselwerk. Het is duidelijk te merken dat de kinderen hier niet zo gewent zijn aan knutselen, maar het resultaat was mooi. We hebben het met een aantal kinderen naar de Chinezen gebracht, die er erg blij mee waren.
Als we 's middags over de markt lopen zien we onderbroekjes liggen. We besluiten voor alle kinderen een nieuwe te kopen, vooral omdat er een paar kinderen zijn die echt alleen maar een votje hebben.
Na het eten gaan we naar het weeshuis om daar te slapen en de kinderen te vertellen dat we zullen gaan vertrekken. Dit was best even heftig, vooral omdat de stoerste en oudste drie jongens erg moesten huilen. Een van de jongens, Tanko, kwam op een moment bij me zitten en is bij me opschoot in slaap gevallen. Later ben ik bij Baba gaan liggen die ook nog verdrietig was en ben zo in slaap gevallen. Een erg onrustige nacht, ook omdat de honden van het weeshuis mijn voeten tot lievelingsplekje gekozen hadden.

Donderdag (8 mei) Tina en Tys brengen de kinderen naar school. Ik wacht tot de tweeling komt. Aangezien ze erg gaan huilen als ze gescheiden worden van hun moeder, was het feest toen de kwamen. Dit vooral omdat Tys nog niet terug was en de een de ander bleef aansteken met huilen. Margret had om een onduidelijke reden besloten om niet te komen die dag. Gelukkig was Tys er op een gegeven moment weer en konden we er allebei eentje troosten.
Omdat een van de meisjes van het weeshuis een wondinfectie heeft en met tina naar het ziekenhuisje is geweest, komt ze later ook naar het weeshuis omdat ze niet naar school gaat. We zijn druk met haar en de tweeling. We worden halverwege de ochtend afgelost door Tina.
We zijn vandaag ook meer over de familie geschienis te weten gekomen. Joseph komt uit een gezin van 60 kinderen. Zijn vader was de chief van Kpasinkpe en had 24 vrouwen. Na het overleiden van zijn vader is de eerst geboorne nu de chief van het dorp.
We gaan nog even met Emamuel op de fiets naar het meer waaraan 'The Wuti orphanage' zijn naam te danken heeft. Bij dit meer is ooit het dorp Kpasinkpe opgericht omdat de vrouw van de chief van een ander dorp het meer ontdekte en er achter kwam dat er veel vis in zat.
's Middags gaan we met het nieuwe ondergoed en nog wat spullen die we uit Nederland hebben meegenomen naar het weeshuis. Eerst drinken we thee met de kinderen en delen de spullen daarna uit. Sommige snelde direct naar binnen om hun nieuwe onderbroek aan te trekken.
Al snel was het tijd om te vertrekken naar het huis van Joseph om de taxi naar Walewale te pakken. Na het afscheid vertrekken we.
In Walewale aangekomen hebben we na een tijdje wachten een trotro naar Tamale. Deze keer vol op ruimte voor ons! In Tamale gaan we weer naar Al Hassan voor een kamer.

Vrijdag 9 mei hebben we weer een vroegertje en vertrekken rond 5.30 naar het busstation voor de lange rit naar Accra. Gelukkig hield deze chaufeur ervan om flink door te rijden en deden er twee uur korter over dan op de heen weg.
In Accra aangekomen nemen we een taxi naar de Lemon Lodge: super cheap, maar deze keer ook echt een aanrader.
's Avond eten we weer als vanoudst bij Paloma en gaan daarna naar een Karaokebar aldaar om wat mensen die we ontmoet hebben te zien. Het is echt weer terug bij af, of beter gezegd een nieuwe start, waar we al eerder gestart zijn).
Toen we daarna terug liepen naar onze slaapplek (vergezelt door een van onze Ghanese vrienden), maakt Joyce een flinke uitglijder. In Ghana zijn alle goten en riolen open. De meeste zijn z'n meter diep. Bij het oversteken van de weg liep ik iets voor uit op een weg die wat donker aan doet. Joyce kijkt even 1 tel achterom naar Tys en is in 1 keer op mysterieuze wijse verdwenen. Tenminste dat was voor Tys en onze Ghanese vriend zo, want ik wist precies waar ik me bevond. Ik was een rioolgoot ingevallen. Een beetje jammer voor mij, vooral omdat deze goot wat dieper was dan gemiddeld: z'n 2 a 3 meter. Gelukkig liep een deel schuinaf waardoor mijn landing redelijk zacht, maar wel pijnlijk was. Ik wordt gered door onze vriend. Ik heb pijn in mijn voet en flink wat schaafwonden. Eerst maar even naar huis om de wonden uit te spoelen en dan toch maar naar het ziekenhuis. Daar wordt alles ontsmet en verbonden en krijg twee flinke spuiten met pijnstillers in mijn bil. Morgen moet ik terug komen.

Vandaag (zaterdag 10 mei) gaan we na het eten naar het ziekenhuis. Hier wordt een rontgenfoto gemaakt van mijn voet. Gelukkig niets aan het handje (eh: voetje natuurlijk). Na een bezoek aan de dokter, flink wat medicijnen mee gekregen te hebben, lang wachten en het nogmaals schoonmaken kunnen we weer gaan.
Omdat we er niets in zagen om de hele dag op onze kamer te gaan zitten, gingen we naar het strand. Om de verbanden en wonden schoon te houden knip ik een sok stuk die in over mijn been trek: erg charmant, maar wel effectief. Op het strand gewoon lekker gezeten. zo nog even iets eten en dan lekker optijd het mandje in.