Nieuwe start........

Zondag (11 mei) was het dan weer zo ver: we werden door Tina van Syto opgehaald om naar ons nieuwe gastgezin gebracht te worden.
's Ochtends eerst nog even naar het ziekenhuis om mijn wonden te laten verzorgen. Toen snel terug naar de Lemon Lodge waar we verbleven, want we werden om 13.00 opgehaald. We leren het nog niet echt die Ghanese tijden! Wij stonden natuurlijk weer braaf om 13.00 klaar en de eerst anderhalf uur was er nog geen Tina te bekennen! Tussendoor begon het ook nog tropisch te regenen (vrij normaal nu aangezien de regentijd is aangebroken!), dus moesten we alle spullen weer naar binnen verkassen!
Uiteindelijk dan toch onderweg. Na z'n 45 minuten rijden kwamen we aan bij het weeshuis voor een snelle kennismaking. Hier ontmoette we 'auntie' de moeder van het weeshuis en een aantal van de kinderen. In het weeshuis wonen op dit moment 20 kinderen (8 meisjes en 12 jongens). Op de school die bij het weeshuis hoort zitten in het totaal 58 kinderen. Een aantal kinderen op de school wonen niet in het weeshuis, maar zijn wel wees en wonen bij familie. Auntie vertelt ons dat we morgen om 8.00 paraat moeten zijn. De eerste indruk van het weeshuis en de omgeving was dat het duidelijk arm is. We krijgen dan ook van Tina te horen dat het weeshuis erg arm is en vooral draait op vrijwilligers. We kunnen aan de bak dus!
Daarna naar ons nieuwe gastgezin. We ontmoeten John (onze hostvader, uit Sierra Leone), zijn vrouw en haar dochter (uit een eerder huwelijk) en hun zoontje Rasiet. Later komen we er achter dat het zijn tweede vrouw is. Hij is eerst getrouwd geweest met een Duitse vrouw die hij tijdens zijn studie in Duitsland heeft ontmoet en is 6 jaar geleden overleden. Hij heeft uit dat huwelijk drie zoons die in Engeland en Duitsland studeren. Een van van de zoons is nu thuis: Marvin, een halfbloed met een Afro kapsel waar je u tegen zegt! Ook ontmoeten we Freddy, dit blijkt later de neef te zijn en regelt alles rond ons verblijf. Onze hostvader woont in een huis op het terein met zij gezin en wij krijgen een kamer in een ander huis. Dit huis delen we met Marvin, Freddy en nog een andere jongen: Wilson.
Ohja er wordt ook nog over ons gewaakt door een grote hond: Queen Lativa! Erg waaks, maar schijnt erg lief te zijn als ze je eenmaal kent!

Maandag (12 mei) waren om 6.00 op om naar het weeshuis te gaan. Uiteindelijk vertrokken we met Freddy pas rond 8.00 en na een wandeling van z'n 20 minuten kwamen we aan bij het weeshuis: we waren dus heelijk Ghanees te laat!
In het weeshuis lijkt het een niet georganiseerde boel! De school op het terein is al begonnen en er lopen nog overal kinderen rond, soms nog maar half aangekleed.
Er word tegen ons gezegd dat we maar even moeten gaan zitten en dat we zo wat kunnen doen. Ondertussen ontmoeten we een andere vrijwilliger, Heather: een Canadese vrouw van 58 jaar.
Na wat tutten met de kinderen die rond lopen wordt ik door een van de leraressen van de combinatieklas kleuters en groep 3/4 genomineerd tot lerares van haar klas. Voor ik het wist stond ik les te geven aan een klasje met wat materiaal dat ze me aanreikt. Het les geven is erg lastig omdat de niveau's zo verschillen en er eigenlijk geen geschikt lesmateriaal is voor de jongeste kinderen. Omdat ik hier wel wat ideeen voor heb, ga ik van de week even creatief aan de slag. Iets wat het les geven ook lastig maakt is dat er hier nog veel met de stok geslagen wordt als kinderen niet luisteren of de opdracht niet voldoende doen. Aangezien ik deze methode weiger te gebruiken is het nog een beetje zoeken hoe ik de aandacht van de klas op me kan houden. Ook loopt Lydia rond in de klas: een meisje van 8 jaar met een verstandelijke beperking, die op erg laag niveau functioneerd, waardoor ze weinig lijkt mee te krijgen van wat er om haar heen gebeurt.
Tyssyna is ondertusen ergens anders bezig met de kinderen en is met een van de kinderen naar het ziekenhuis, die later malaria blijkt te hebben.
In de middag worden we opgehaald door Freddy met de auto van een vriend om naar het ziekenhuis in Kasoa te gaan voor het schoonmaken en verbinden van de plekken op mijn been.
's Middags zijn we lekker rond het huis bezig met van alles en ontmoeten we een Nigeriaanse pastor die tijdelijk ook in een deel van het gasthuis verblijft. Uit eindelijk heb ik een flinke discussie met hem over het slaan van kinderen met een stok.

Dinsdag (13 mei): vandaag bleef ik thuis om wat rust te houden voor mijn been. Omdat we door de ziekenhuisrekeningen door ons geld heen waren moesten we naar de bank om geld te wisselen. Dit lukte niet bij de eerste twee banken en moesten uiteindleijk toch terug naar Accra om dit te toen. Met de trotro was dit echt super cheap: 75 pesea (z'n 0,60 euro) voor een rit van 40 minuten.
's Middags veel rustig aangedaan met mijn voet omhoog en hebben uno gespeeld met Freddy. Dan vroeg naar bed, want op de een of andere manier ben ik de afgelopen dagen vroeg gesloopt!

Woensdag (14 mei) is weer een rustdag voor Joyce, omdat mijn been nog niet helemaal lekker voelt en de hygiene in het weeshuis te wensen over laat. Als Freddy Tyssyna naar het weeshuis heeft gebracht gaan we weer opnieuw naar het ziekenhuis. Wederom verbinden ze het, dit terwijl het toch echt schaafwonden zijn en die volgens mij het beste in de lucht kunnen drogen (dit aangezien de wonden door het verband nog steeds nat waren). Maar ze zijn bang voor wondinfectie en verbinden het toch weer.
De rest van de dag hou ik goed rust en heb dus werkelijk niets beleeft. Ik hoop dat het snel opknapt zodat ik gewoon aan het werk kan!

Op donderdag (15 mei) besluit ik toch maar weer een dag te gaan werken. Natuurlijk wordt ik al snel weer gestrikt door de lerares en sta al snel weer les te geven. Op de momenten dat ik bezig ben heeft zij vaak de neiging om niets te gaan doen of helpt ze soms de kleintjes. Dit kan niet de bedoeling zijn. Ik improviseer wat lessen in abc, tellen, optellen en aftrekken. Het is een behoorlijke klus om zonder die stok alle aandacht op je te houden, maar door het gebruiken van mijn stem, de kinderen hun vinger te laten opsteken als ze antwoord willen geven, de les wat interactief te maken en degene die het goed doen te complimenteren, kom ik toch al een heel eind!
In de pauze heb ik met de lerares besproken dat ik haar graag wil helpen in de klas en dat ik graag met haar wil kijken hoe we samen de verschillende niveau's les kunnen geven. Maar dat ik daarnaast ook graag wat tijd wil besteden voor het weeshuis gedeelte, omdat daar echt veel te doen valt. Gelukkig is ze het helemaal met me eens (dit kan ik ook verward hebben met Afrikaanse vriendelijkheid!?!)
Omdat het weeshuis erg vies en verwaarloost is kijken Tys en ik wat we met onze handen en giften kunnen doen om dat wat te veranderen. We maken een lijst met dingen die ze hier hard nodig hebben en plannen dat we morgen in ieder geval wat gaan schoonmaken.
's Middags proberen we eerst zelf de weg naar huis te vinden en na wat omwentelingen lukt dit prima. Later gaan we er op uit om wat schoonmaak spullen te kopen.
Omdat het verband om mijn voet wat los is gelaten en Freddy (die in een ziekenhuis gewerkt heeft) de wonden ziet. Besluiten we al het verband er af te halen en het op de Afrikaanse manier te behandelen: flink wat warm/heet water en een paars/violet kleurig goedje wat de wonden dicht laat gaan. Wat het was weet ik niet, maar mijn wonden zijn er in ieder geval flink van opgeknapt. Alleen jammer dat deze toch wat pijnlijke behandeling voorlopig tweemaal daags herhaalt moet worden!

Vrijdag (16 mei) mag ik op het advies van dokter Freddy niet gaan werken en beland ik weer met mijn boeken op de bank!
Als Tys 's middags thuis komt (na een flinke schoonmaakdag) besluiten we 's avonds in Accra te slapen zodat we morgen er op uit kunnen om wat spullen te kopen voor het weeshuis. We pakken de trotro. Na een douche, eten en drinken we wat in Accra.

Vandaag (zaterdag 17 mei) zijn we optijd oppad gegaan en hebben bekkers, schalen, prullenbakken, sponzen voor de kinderen, etc gekocht met drie grote tassen gaan we zo weer op weg naar Kasoa.