The Rythem of Africa

We hebben de afgelopen dagen op verschillende manieren flink kennis gemaakt met het Africaanse ritme!!!

Woensdag werden we weer opgehaald voor onze stoomcursus Ghana! Charles vertelde welke plekjes we vooral moeten gaan zien als we gaan reizen. Vervolgens kwam Daniel om ons te helpen met de papieren om het visum te verlengen. En toen begon het hoor...... we kregen onze eerste taalles Twi! Pfff... das best lastig. Ik weet nu dat mijn Ghanese naam Afva is, dit omdat ik op een vrijdag geboren ben dus heet nu vol uit Afva Joyce Margaretha Warmerdam! Ook kunnen we nu goed reageren op al het 'ete sen?' (hoe gaat het?)wat er veel naar ons roepen wordt, met 'Eye' (het gaat goed).
's Middags was het tijd om aan ons Africaanse rimte te werken met wat trommel- en danslessen. Na de verschillende slagritmes geleerd te hebben gingen de voetjes van de vloer! Dit met allerlei moves die ik in Nederland nog nooit heb gemaakt! Aangezien het natuurlijk erg warm was was dit dansen een behorlijke workout! Op deze manier heb je echt geen sportschool nodig! Volgende week in onze workshop week zullen er nog meer van deze workouts volgen.
Daarna hadden we de kans om kennis te maken met het andere Afrikaanse ritme!!!! Na 45 minuten wachten, hangen en zweten kwam de chauffeur heel ontspannen aangereden om ons terug te brengen.... waarom zou je je ook druk maken... daar is het echt veel te warm voor!
's Avvonds zijn we naar het strand geweest, waar een reggea beachparty was met allemaal rastafaries! Ook een bijzonder ontspanne Africaans ritme hebben die rasta's. Heerlijk om zoiets nog even mee te maken voor dat we vertrekken naar ons super kleine dorpje in het Noorden!

Op donderdag was het tijd om traditioneel te gaan koken! Na dat wij nu zelf allemaal een halfuur te laat waren en de chauffeur dus een Ghanees halfuurtje hebben laten wachten, werden we naar het huis van Mamma Mina gebracht. Om daar kookles te krijgen van Mamma Joanna in een tradiotionele buiten keuken. Dus dat werd koken om een vuurtje van kolen, gewoon alles op een houten buiten tafeltje snijden, een kip die in stukken werd gehakt, ipv een deksel en vuilniszak op de pan, het kip mes gewoon even afvegen aan een theedoek en dan de groente snijden, en ga zo maar door! Ik denk dat Rob Geus van 'de Smaakpolitie' er niet vrolijk van geworden was! Na 2 uur koken en verschillende gerechten klaar gemaakt te hebben was het tijd om alles heerlijk zelf op te eten. Ik moet zeggen dat het erg goed smaakte! Nu een paar dagen later sta ik er verbaast van dat mijn lichaam nog weinig moeite lijkt te hebben met de ideeen over hygiene of het gebrek er aan!
Omdat het koken op zo een kolenvuurtje en het pittige eten de temperatuur van ons lichaam flink had laten stijgen, wilde we ons 's middags even opfrissen met een duik in de zee. Maar toen we net het hostel uit wilde stappen begon het verschikkelijk te waaien en zagen we de wolken samen pakken! Omdat het heerlijk fris werd buiten zijn we op het balkon gaan staan en hebben we ons lekker laten verfrissen door de regen!

Even tussen door nog even een ding over het Afrikaanse ritme. Ze zijn allemaal erg ontspannen en doen alles rustig aan. Dit alleen niet als ze in het verkeer zijn, dan zijn het een paar stress kippen! Plakken als de voorganger naar hun zin niet hard genoeg gaat en vooral heel erg (maar dan ook heel erg veel) op hun toeter hangen! Dit, naar ons idee, ook als er helemaal niets aan de hand is.

Vrijdag moest onze Nederlandse stiptheid er flink aan geloven! We zouden om 11 uur door Mamma Joanna opgehaald worden omdat we tot volgende week vrijdag bij haar in huis verblijven. Dus wij stonden heerlijk Nederlands rond 11 uur start klaar met onze spullen voor het hostel in de brandende zon. Na een halfuur wachten: niets.... Na een uur: niets..... Na 1 1/2 uur: nog steeds niets.... Na 1 uur een 45 minuten kwam William aangelopen (de zoon van Mamma Mina), hij was wat opgehouden!
Toen snel onze spullen droppen want we hadden 's middags Floor en Esmee afgesproken om te gaan zwemmen met een aantal kinderen van het weeshuis waar ze werken. Daar aangekomen kwamen er al snel een aantal kinderen zij ons. Het is echt een groot weeshuis met wel z'n 150 kinderen. Veel van de kinderen liggen maar in bed of lopen wat rond. Op het moment dat je langs loopt steken ze hun handjes naar je uit en willen graag je aandacht. Dit doet mijn 'pedagogische' hard toch zeer. Toen we met die meiden een van de huizen in gingen om te kijken welke kinderen er mee konden werden er een aantal Aunties boos en maakte overal een probleem van. Die meiden gingen even met de bazin praten. Ze kregen te horen dat de kinderen niet mee na het strand mochten omdat ze al te vaak waren geweest!!!???!!! Er jammer voor ons, maar vooral voor de kinderen, die namelijk weinig vermaak hebben gedurende de dag!!!
We zijn toen ons zelf toch nog maar even gaan opfrissen op het strand. Wij voor het eerst in een trotro gepropt (een busje waar zo veel mogelijk mensen ingaan en je voor heel weinig mee kan rijden). Op het strand hebben we nog twee Nederlandse meiden ontmoet, Liz en Marlous, die zondag weer terug naar Nederland gaan. Na opgefrist te zijn weer terug met de taxi naar Mamma Joanna. Het begon al snel donker te worden en de buurt was daardoor wat lastig te herkennen. Dus je voelt hem al aankomen.... vijf Nederlandse meisjes verdwaald in een stad met miljoenen mensen! Onderweg werd er veel 'Oburni' geroepen. Dit wordt veel naar witte geroepen. En komt uit de tijd van de slavernij, waarbij de Afrikanen dachten dat de witte uit de horizon kwamen met hun schepen en hadden dus geen idee dat er verder op gewoon land was. Gelukkig kwamen we onderweg een lieve Sister tegen die ons graag wilde helpen met het vinden van de weg. Na gebeld te hebben met Mamma Mina en flink rond gelopen te hebben spraken we af om op een bepaald punt op Mamma Joanna te wachten. Na erg lang wachten kwam William aangelopen (die arme jongen)! En nu echt de grap! De plek waar we stonden te wachten was 150 meter bij het huis van Mamma Joanna vandaan! Wat heerlijk om weer thuis te zijn! Maar Mamma Joanna was nergens te bekennen! Ze bleek naar de kerk te zijn omdat er iemand overleden was. Toen ze laat thuis was heeft ze nog iets te eten voor ons gemaakt. Daarna zijn Tys en ik met Esmee, Floor, Liz en Marlous naar een karaoke bar geweest. Hier stond ik er echt verbaast van hoe goed er gezongen werd! Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk!!!!
Vanochtend werden we door Mamma Joanna gewerkt voor het ontbijt! Pfff... dat is wel even wennen, wakker worden in een slaapkamer zonder iets van airco. Nadat we ons bed uitgedropen waren, heerlijk ontbeten hadden (we hadden gebakken ei!!!) en we onze was buiten in de tuin in een bak hadden gewassen, zit ik nu hier in een internetcafetje mijn verhaal te vertellen.

Ik ben benieuwd wat Ghana ons allemaal nog meer gaat brengen. Morgen gaan we in iedergeval met Mamma Joanna mee naar de kerk. Mamma Joanna heeft gevraagd of we daarna mee gaan met haar naar de receptie van de begrafenis! Ze zegt dat we daar echt een keer naar toe moeten. Iedereen is dan ook welkom ookal ken je de overledene niet. Hoe meer mensen hoe geliefder of belangrijker de persoon was. We zullen het morgen beleven!

Tot snel! Kus Joyce