Twee gekke weken...........

Ik heb al eventjes niet meer geschreven op mijn site, maar we hebben dan ook twee rare wisselde weken achter de rug: 1 week gereist, Tyssie die weg ging, maar ik zal in het midden van de twee weken beginnen met vertellen.

Maandag 23 juni waren we, rond 5 uur, net 5 seconde teurg in Kasoa van het reizen. We waren koud de auto nog niet uit of mijn telefoon ging. Het waren de mensen van het weeshuis en vertelde dat Lydia zich verbrand had aan vuur. Omdat er geen geld is in het weeshuis en de verzekeringspapieren van Lydia niet orde waren, stelde ze aan ons de vraag wat ze moesten doen. We hebben ze naar het ziekenhuis gestuurd waar we altijd met de kinderen naar toegaan. Wij kwamen daar eerder aan en kregen toen te horen dat de dokter er niet was en dat we naar een ander ziekenhuis in Kasoa moesten. We belde de mensen van het weeshuis met dit nieuws en troffen ze onderweg. Lydia liep wonderbaarlijk nog. Dit verbaaste me vooral toen we het deken op tilde wat ze om had! Haar hele rug en billen bestonden uit los vel en grote blazen, de huid was op sommige plaatsen zo verbrand dat er geen bruine maar witte huid te zien was! Onderweg naar het zieknhuis werd duidelijk dat ze het gas, wat gedoneerd was om veiliger te koken, bizar snel hebben opgebruikt en ze weer waren gaan koken op een houtvuurtje. Lydia, het verstandelijk gehandicapte meisje in het weeshuis, is erg gek op de keukenvrouw, en was bij haar aan het spelen met twee andere kinderen. Toen de keukenvrouw weg was is ze met haar rug in het vuur gevallen, waarbij haar jurk vlam vatte. De keukenvrouw en de lerares hebben de brandende jurk toen van haar lichaam stuk getrokken en de wonden ingesmeerd met vaseline en violet (dat paarse spul wat ook op mijn been zat).
In het andere ziekenhuis aangekomen werd ons verteld dat we moesten wachtten en werd er niets gedaan. Na lang gewcht te hebben kregen we de mededeling dat ze haar hier niet konden helpen en dat we naar het ziekenhuis in Winneba (het westen van Kasoa) moesten gaan. We hebben zelf een ambulance moeten bellen. Toen het ambulance personeel er was en we bijna opweg konden, bedachten ze in het ziekenhuis dat het toch wel handig was als dit meisje een vocht infuus kreeg! Erg waar, maar had er even eerder aan gedacht!
Dus wij met onderweg naar Winneba. Leuk dat de auto's onderweg echt aan de kant weigeren te gaan voor een ambulance met sirene. We komen uiteindelijk aan in het ziekenhuis daar en krijgen daar dood leuk te horen dat ze haar hier ook niet kunnen behandelen en dat we naar Korle-Bu hospital in Accra moeten (voor de mensen thuis: dit is weer aan de andere kant van Kasoa!!)
Vol goede moet komen we om 8 uur (3 uur later!!!) in het ziekenhuis in Accra aan, maar deze moet is ons snel in de schoenen gezakt. Lydia werd op een bed in de hal neer gelegd, wij werden door de doktoren en zusters alleen maar naar verschillende apotheken op het terrein gestuurd om iedere keer weer iets anders te halen...... en wat deden hun??? Ze zaten lekker te kletsen achter hun bureau en grapjes te maken...Gggrrrr. Toen wij er op een gegeven moment tamelijk geirriteerd wat over zeiden, kregen we te horen: 'maar we zijn de behandeling al gestart hoor, ze heeft net een pijnstillende injectie gehad! Sorry hoor, je kan me nog meer vertellen maar dat is niet behandelen!
De lerares is sindsdien dag en nacht bij haar in het het ziekenhuis, want hier moet echt iemand bij zo een kind zijn omdat niemand er anders voldoende naar om kijkt.
De volgende dag (dinsdag 24 juni) ben ik weer in het ziekenhuis, waar ik de hele dag blijf zodat de lerares even naar huis kan. Ze hebben Lydia die ochtend rond 10/11 uur eindelijk behandeld. Tot die tijd heeft het arme kind daar gewoon (met wat pijnstilling) gelegen. Gelukkig is ze nu van haar bovenbenen tot aan haar armen in gepakt. Wel vrees ik erg voor infecties. Dit omdat ze erge wonden op haar billen heeft en ze geen klisma en kateter heeft. Hierbij komt dat ze, sinds het ongeluk, bijna iedere nacht in haar bed plast.
Omdat de verzekeringspapieren niet klopte, heb ik de eerste week de rekening voor het ziekenhuis en de behandeling moeten betalen. Zoals het er nu naar uit ziet zijn de papier deze week in orde. Erg fijn aangezien ze er nog 1 tot 2 weken moet blijven. Mocht dit niet het geval zijn kunnen julllie binnenkort een verzoek van mij verwachten om (voor wie de mogelijkheid hiervoor heeft) geld over te maken om de behandeling verder te betalen (aan het geld van een oburni komt ook een keer een einde!).

Naast deze nare gebeurtenis wil ik jullie ook nog vertellen over de rest van mijn twee weken, maar kan niet echt een goede/ gepaste overgang bedenken. Ik begin dus maar gewoon te vertellen hoe de rest van die week is geweest en vertel daarna over de week reizen die we voor het ongeluk hebben meegemaakt.

Woensdag (25 juni) ga ik eerst naar de bank en het ziekenhuis. Ik moet geld halen voor de rekeningen te betalen en ga bij Lydia en Madame Martha langs om te kijken hoe het gaat en wat ik naast de financieen kan betekenen. Wat me toen nu toe iedere keer opvalt is dat dit meisje zo ontzettend sterk is: ze geeft bijna geen kick en heb er maar een paar keertjes zien huilen. Waar je vooral aan ziet dat ze lijdt is haar voorkomen: normaal is het echt een vrolijk kind, nu staart ze voornamelijk een beetje versuft in de ronte en is die mooie lach van haar ver te zoeken.
Omdat Tys vrijdag echt weg gaat gaan we 's middags nog even naar de craftmarkt, om wat souveniers voor het thuisfront te scoren. Na het eten gaan we op weg naar Fete, omdat we afscheid moeten nemen van Pastor Charlie en zijn familie. Ook ik moet afscheid nemen van Charlie, aangezien hij tot eind augustus terug in Amerika is.

Op Tys d'r laatste dag in Kasoa (donderdag 26 juni) zijn dan eindelijk de kasten klaar: net op het nippertje!!! ;-) We gaan in een truck met de kasten er op naar het weeshuis. Als we bij het weeshuis aankomen, komen de kinderen op ons afgerend: 'Madame, madame, we missed you'. De kinderen zijn helemaal enthousiast als ze de mee gebrachten kasten zien! Snel helpen de kinderen hun kamers uitruimen en krijgen de jongens 1 kast (ze hadden er al 1) en de meiden twee kasten om hun tasje spullen in op te bergen. Echt wel een contrast om te zien: in Europa hebben de kinderen zo veel spullen, hier hebben de kinderen een tas met kleren en soms wat foto's en dat is het dan! Sowieso doen de kinderen het hier echt allemaal met minder en doet het me vaak denken aan de verhalen van toen mijn ouders jong waren. Kinderen spelen hier veelal met auto- en fietsbanden die ze met een stokje over straat slaan, of spelen met het dekseltje van een conserveblikje dat ze als wieltje aan een stokgemaakt hebben. Ook hebben we 1 kast voor de keuken, 1 voor het kantoor en een voor in de ontvangstruimte. De laatste is met slot voor de dure en belangrijke spullen, dit aangezien er nog al veel gestolen wordt in het weeshuis (oa door mensen van buitenaf, maar ook van het weeshuis). Dan is het voor Tyssyna toch echt tijd om helemaal afscheid te nemen van het weeshuis en de kinderen. De kinderen komen allemaal naar de poort. Het is een heftig, maar mooi afscheid.
Dan gaan we snel naar huis om de laatste spullen van Tys te pakken en is het daar ook tijd om afscheid te nemen!!! We gaan met de trotro en al haar spullen naar Accra. Deze nacht slapen we nog een keer samen in Accra en genieten van deze avond met uiteten en nog een keetje fllink stappen.

Vrijdag 27 juni, is het dan echt Tyssyna d'r laatste dag in Ghana. We gaan 's ochtends eerst nog wat dingen voor haar ophalen bij de organisatie en gaan daarna naar het ziekenhuis. Hier moet ze nogmaals afscheid nemen, deze keer van Madame Matha en Lydia.
Daarna gaan we nog een keertje genieten op het strand. Stephanie (het Duitse meisje) en twee vriendinnen zijn daar ook. Later komt Liz ook! Liz heeft hier een tijd gewerkt en was twee maanden geleden terug naar Nederland gegaan. Ze is nu terug voor de stichting die ze met haar moeder en tante heeft opgezet. We eten 's avonds met zijn drieen en daarna gaan Tys en ik nog een keer naar de karaoke avond in 'the Champs'. Al snel is het 23.30 en moeten we echt opschieten, want Tys moet gaan inchecken. Johny brengt ons naar het vliegveld. Gelukkig mag ik met haar mee naar binnen de vertrekhal in! De hele tijd het ik het gevoel dat Tys helemaal niet definitief weggaat en gewoon weer met een uurtje voor mijn neus staat. Maar als ik Tys dan echt helemaal weg zie lopen, heb ik het even niet meer! :-(
Ik ga weer terug naar de 'Lemon Lodge', waar we altijd verbleven als we in Accra waren en val uiteindelijk onrustig in slaap.

Zaterdag (28 juni) is het echt even bal. Ik word voor het eerst in 11 weken alleen wakker, check alleen uit en ga op weg naar een trotro die naar Kasoa gaat. Vanaf het moment dat ik wakkker wordt staan de waterlanders al in mijn ogen. In de trotro kijkt iedereen me echt zo aan van: 'wat is er mis met die witte!'. Als ik eenmaal in Kasoa aankom ga ik direct naar het weeshuis om papier voor Lydia op te halen. Het huilen is aardig gestopt, maar zodra ik het weeshuis zie begin ik weer. Vooral als een van de kindjes op me af komt gerend en me helemaal omhelst, kan ik niet meer stoppen. Een aantal kinderen roepen grappend: 'Oburni is crying!!' Maarach....je hebt soms van die dagen!
Ik ga daarna snel naar huis om wat spullen te pakken en ga direct weer terug naar Accra. Omdat de lerares al de hele week in het ziekenhuis slaapt ga ik haar een nacht aflossen. In het ziekenhuis slapen is normaal al geen pretje, maar in een Ghanees ziekenhuis al helemaal niet!!! Er lopen overal kakkerlakken omdat het ziekenhuis niet goed schoongemaakt wordt en mensen hun etensresten gerust laten slingeren. Omdat de kamers overvol zijn in het 'accident centre', ligt Lydia op een bed in de gang. Voor mij en Martha is er gelukkig 1 plastic tuinstoel waar we op kunnen slapen. Omdat Lydia alleen maar 'Ga' spreekt is het voor mij soms lastig comminiceren en moet ik het vooral hebben van non-verbale communicatie en de andere vrouwen in de gang die soms wat voor me kunnen vertalen. Het is een lange slapeloze nacht.

Zondag 29 juni is mijn grote/ kleine zusje Milou jarig!! Ik wordt vroeg wakker in het ziekenhuis en probeer Lydia te laten eten. Hier moet ik haar wel toe dwingen, want ze eet al twee dagen slecht. Dit verontrust me erg, omdat dat niet goed is voor het genezen van de wonden. Ik was haar en kies er voor om zelf maar niet te gaan douchen, omdat de douch ook niet bepaald fris is! Als Matha weer terug is besluit ik even naar het strand te gaan om lekker op te frissen en bij te komen van de nacht gebrekkig slapen! Ik spreek af met Liz, die ater niet kan komen omdat ze onverwacht nog wat dingen moet regelen voor haar stichting. Ik relax dus even in mijn eentje met een boekje, bel even naar mijn zusje en ga daarna lekker naar huis.

Maandag (30 juni) Vandaag was het een vermoeiende dag in het weeshuis. Ik moet sowieso heel erg mijn draai weer vinden nu Tyssie weg is. Alleen ontbijten, alleen naar het weeshuis gaan, alleen voor de klas staan, alleen pauze houden op het plekje waar we altijd gezellig samen zaten te praten, etc. Het lesgeven valt me vandaag erg zwaar. Er zijn 18 kinderen in de klas, die op 5 verschillende leerniveau's zitten. Voorheen deden we deze klas met zijn drieen, maar nu sta ik er helemaal alleen voor aangezien de lerares er ook niet is omdat ze in het ziekenhuis is. De andere leraren zijn ook niet zo vriendelijk om even bij te springen! Als dat de komende weken zo blijft ga ik er natuurlijk wel even iets van zeggen. Omdat het moeilijk is om alle kinderen geboeid te houden, kies ik er halverwege de ochtend voor om met zijn allen op het plein kringliedjes te gaan zingen. De kinderen, maar ook ik, hadden dit even nodig. Aan het einde ben ik echt helemaal op: het vraagt het veel van je improvivatie vermogen om op deze manier les te geven!

Vandaag (dinsdag 1 juli) is het een nationale feestdag in Ghana, maar omdat wezen op een feestdag gewoon wees blijven gan ik wel naar het weeshuis gewapend met limo, koekjes, de cassette speler en mijn gitaar. We hebben er een gezzellige ochtend van gemaakt en de kinderen hebben allemaal mogen proberen geluid uit de gitaar te krijgen.
Ik ga op tijd weer weg wat moet naar het ziekenhuis om te kijken of de verzekering nu eindelijk rond is. Dit bleek niet het geval te zijn en leken ook niet beried om de verzekering te accepteren. Na veel praten en wat Afrikaans onderhandelen ;-), was de verzekering dan toch geregeld en gaan de meeste rekeningen direct naar de verzekering. Er zullen nog kosten zijn die ik moet betalen en zal maar even moeten kijken hoe erg deze gaan oplopen.
Ik ben laat thuis en al mijn 'broers' zijn de deur uit. Asiatu komt gezellig tijdens het eten bij me zitten. Dit geeft me eindelijk eens de kans om goed met haar te praten. Ze vertelt dat ze tot 2005 in Sierra Leonne heeft gewoont en ze haar vader door de oorlog aldaar heeft verloren. Ik moest toch wel even slikken toen ik dat hoorde....
Nu zit ik thuis op internet, want dat kan sindskort!!!!!!!

Nu denken jullie vast dat jullie al klaar zijn met lezen, maar ik heb nog meer te vertellen. Dit aangezien ik nog geen tijd heb gehad om te vertellen over onze week reizen. Ik neem jullie dan ook even mee terug in de tijd naar zaterdag 14 juni...........
Zoals we al vertelt hadden waren we de dag er voor te laat bij de bank, maar gelukkig kunnen we vandaag (voor een slechte wisselkoers) onze traveler cheques wissel bij een klein kantoortje. Omdat we nog even willen genieten van dit weekend besluiten we om met een vriend van ons (Johny) naar Krokrobite te gaan: een resort aan het strand, waar iedere zaterdagavond een regaeband is. Omdat de hutjes al allemaal volgeboekt zijn en Johny een grote tent heeft, besluiten we om de tent op het strand op te zetten en vannacht dus op het strand te slapen. De regaeband is erg goed, dus we dansen weer de hele avond en vallen laat inslaap het het geluid van de golven op de achtergrond!

Zondag (15 juni) is er geen uitslapen bij omdat een rastaman om 6 uur denkt dat het wel een mooie tijd is om een lekker Afrikaans ritme te trommelen! Helaas..... we breken de tent af en genieten nog even lekker van het strand en het mooie weer (van het laatste moet je het hier er nu ook echt van nemen als het er is aangezien het regentijd is!) Daarna gaan we naar huis doen de was en halen Tys d'r vlechtjes eruit: wat een plofkop!! Haha!! (Sorry Tys!!)

Maandag (16 juni) willen we vroeg vertrekken, maar een tropische regen bui heeft deze plannen in het water gegooit! We moet nu namelijk eerst wachten tot onze was weer droog is........... Om 1 uur kunnen we dan eindelijk oppad! We gaan eerst naar Accra naar de bank om nu tegen een goede wisselkoers meer geld te halen!
We hebben geluk en Johny kan ons oppikken met de auto en brengt ons helemaal naar Prampram. We slapen die nacht daar omdat we schilpadden willen kijken op het strand. De gids vertelt ons dat we het meeste kans hebben rond 12 uur 's nachts. We spreken om 11 uur en gaan van te voren nog even een klein slaapje pakken. We slapen alleen door onze wekker heen en zijn daardoor een halfuur te laat. De gids is al weg, maar gelukkig heeft iemand van het hotel zijn telefoonnummer en wil de gids weer terugkomen. We lopen een heel stuk over het strand en zien dan de eerste schildad. Later zien we er nog twee. Bij de laatste hebben we geluk en kunnen we zien hoe zij eieren legt! Het bllijft toch echt een wonder op die prehistorische beesten nu nog zo te zien. Moe maar voldaan vallen we in slaap!

Dinsdag (17 juni) gaan we in de richting van Akosombo om daar de stuwdam te bekijken. We rijden met de trotro door de 'Volta Region'. Het is een erg mooi rit met veel mooie natuur. We verblijven die nacht in een plaatsje onder Akosombo: Atimpoku. Erg gaaf wat het hotel waar we een hutje hebben ligt direct aan de rivier de Volta, dus we hebben weer eens een prachtig uitzicht! We gaan vervolgens naar de dam. Bij een klein kantoortje willen (en moeten) we de excursie regelen. De vrouw die het kantoortje bemand is echter een kreng en krijgen met een snauw te horen dat als we geen eigen auto hebben we er niet naar toe mogen en dat taxi's niet toegestaan zijn. Oke, dan zijn we zeker voor niets gekomen! Gelukkig is er een man met een prive auto, die altijd touristen naar de dam rijd voor GHC 6,-, en ons er naar toe kan brengen. Een verkapte taxi dus, maar ach regels worden hier altijd creatief gehanteerd! De dam is leuk om gezien te hebben, maar nu niet echt fantastisch. We genieten meer van de mooie natuur er om heen.
Daarna wil de driver ons (tegen betaling natuurlijk :-)) ook nog wel naar de plaatselijke kralenfrabriek brengen! Voor de prijs die hij wil laten we hem ook nog even lang een stoffenwinkel rijden, waar ik wat mooie Afrikaanse stoffen scor voor mijn nieuwe huisje. De kralenfrabriek is klein opgezet en alles wordt hier nog handmatig gedaan op traditionele manier. De kralen worden gemaakt van oude glazen flessen die fijn gestampt worden, worden gebakken in handgemaakte mallen van termieten klei en gaan dan de traditionele over in. Later woden ze met de hand gepoleist en beschilderd.
's Avonds willen we in het naast gelegen hotel de voetbalwedstrijd Nederland vs Kroatie kijken. Helaas zenden ze het uit eindelijk toch niet uit. Maar horen gelukkig later dat ze wel gewonnen hebben!

Woensdag (18 juni) gaan we vroeg opweg naar Hoehoe, waar we in het plaatsje in de buurt van de grens met Togo de Wli watervallen willen gaan beklimmen. Maar aangezien het onderweg gaat regenen lijkt dat niet zo een goed idee. Onderweg stoppen we daarom in het plaatsje Tafi Atome, waar een 'monkey sanctuary' is. Hier leven de apen echt tussen de mensen van het kleine dorpje. Als we de trotro uitstappen moeten we nog zo een 5 km over een zandweg. Gelukkig kunnen we er naar toe met een truck! In het plaatsje komen de apen echt heel dichtbij en eten ze zelf de bananen uit je hand! Nadat we de apen gevoert hebben hebben we zelf ook trek gekregen en besluiten we iets heel lokaals te eten bij de chop bar: Fufu en Banku. Beide een soort deegbal, gemaakt van casave, in een soep van vlees. De Banku vinden wel allebei wel lekker, maar de Fufu krijgen we toch echt niet weg. Het is een beetje een slijmerige substantie en voor wie mij goed kent weet dat ik dat echt niet weg krijg! We laten dus eten staan. Als het meisje van de chop bar onze borden weghaald zien we dan zij stiekem op eet wat wij hebben laten staan, dat gooi je toch ook niet zo maar weg!!!
We willen weer doorreizen, maar moeten eerst terug naar de hoofdweg. Aangezien er geen auto's in het dorpje zijn, maar wel motoren, klimmen we met zijn tweeen achter op een motor. Dit samen met onze 2 rugtassen, mijn cameratas en 2 handtassen. In Ghana past dat makkelijk!!! Geen probleem! We nemen bij de hoofdweg de trotro naar Hoehoe, daar lopen we eerst nog wat door het plaatje heen voordat we de trotro nemen naar onze verblijfplaats aan de voet van de waterval. De trotro die we nemen moet onderweg nog wat lading ophalen en rijden daarom het dicht begroeide regenwoud in. Heerlijk z'n jungle gevoel!! Uiteindelijk komen we aan bij onze verblijf plaats, waar vandaan we een fantastisch uitzzicht hebben op de waterval die we morgen gaan beklimmen.

Donderdag (19 juni) vroeg op om de waterval te beklimmen. Dit was een super mooie maar vooral ook heftige klim omhoog over stijle 'bergpaatjes' (het zijn niet echt paden, maar laten we het er op houden dat de route er is omdat er ook andere mensen gelopen hebben. Binnen 10 minuten zijn we allebei van top tot teen bezweet, maar met de nodige stops redden we het tot de hoge watervallen. Het was het het zweten waard! Wat mooi om te zien. Maarach als je omhoog gaat moet je ook nog eens naar beneden. Dit viel ook echt niet mee aangezien we met gebogen benen moesten lopen om niet uit te glijden. Gelukkig konden we na deze afdaling heerlijk afkoelen in de lager gelegen waterval en hebben we echt onder de waterval kunnen zwemmen. Erg bijzonder!Onderweg komen we trouwens nog een man tegen die een vleesmuis heeft gevangen en gaat daar vanavond een lekker maaltje van maken. Nou geeft mijn portie maar aan Bassie! We gaan weer terug naar Hoehoe omdaar de trotro te pakken naar Ho (waar vandaan we verder willen reizen). Helaas is het al 5 uur als we in Ho aankomen en besluiten hier maar een nacht te blijven.

Vrijdag (20 juni) gaan we naar Kptoe om daar naar een Kente fabriek te gaan. Het is echt heel traditioneel: in de hal staan allemaal weefgetouwen, waaraan mannen hun Kente aan het weven zijn: erg arbeidsintensief! We mogen het zelf ook even proberen. We kopen er wat stukjes Kente en lopen nog wat door het plaatsje heen.
We nemen nu de trotro in de richting van Ada Foa. Onderweg hebben we contact met de eigenaar van het resort waar we slapen en we kunnen eerst bij zijn andere resort lang in Keta zodat hij een bootje voor de overtocht over de volte kan regelen. Dit is zeker niet verkeerd, want kunnen hierdoor nog even lekker genieten van een duik in de zee in Keta. Aan het einde van de middag reizen we door en nemen een klein motorbootje naar Ada Foa. Ondertussen zien we de zon ondergaan en is het dus echt genieten!
We slapen die nacht op een strook land met aan de ene kant de Volta en aan de andere kant de zee. Ons hutje is gemaakt van palmbladeren en als je uit je bed stapt sta je direct met je voeten in het strandzand. En dat voor maar GHC 10,- voor een tweepersonskamer. Sowieso verblijven we hier op de mooiste plekjes, terwijl we maar weinig voor een kamer betalen. Je moet alleen even goed zoeken.

Zaterdag (21 juni) genieten we de hele dag van het strand en komen even bij van onze week reizen. 's Avonds kijken we in een hotel in de buurt (waar we met de boot naar toe moeten) de wedstrijd Nederland vs Rusland, die we helaas verliezen! We worden weer opgehaald met het bootje en zitten dan tot laat bij een kampvuurtje op het strand.

Zondag (22 juni) genieten we eerst nog even in Ada Foa en vertrekken dan weer naar Accra. We gaan die middag naar het stadion om de voetwedstrijd Ghana vs Gabon te kijken. We kopen een kaartje op de zwartemarkt voor (schrik niet) GHC 3,-. In het stadion is het een groot feest, wordt er muziek gemaakt en veel gedanst! Dat is nog eens gezellig voetbal kijken!!! Gelukkig wint Ghana met 2-0 en is de kater van de wedstrijd van gisteravond toch wat minder geworden.
's Avonds slapen we in Accra en drinken we nog wat met een aantal vrienden.

Maandag gaan we op internet en eten wat in Accra voordat we naar huis gaan en begint dit verhaal weer van voor af aan..........

Bij deze iedereen mijn excusses voor het elle lange verhaal, maar ik moest echt even in halen. Ik hoop niet dat sommige van jullie nu wakker worden met de afdruk van het toetsenbord op jullie gezicht! ;-)