Afgelegen en onbereikbaar Afrika!

Vrijdag (25 april) werden we na de busreis op het busstation van Tamale opgehaald door Razak, de contactpersoon van Syto in Tamale. Hij was echt wat laat, waardoor we ons zelfstandig door de jongens heen moesten worstelen die onze tassen wilde dragen (tegen betaling natuurlijk!). Op het parkeerterein stond Razak. Hij bracht ons naar een hostel ergens in een achteraf straatje van Tamale. Binnen was alles primitief en oud maar helemaal prima. Na onze spullen gedumpd te hebben zijn we even de straat opgegaan om wat te drinken en telefoonkaarten te kopen. We weten natuurlijk niet of we daar zo nog aan kunnen komen. Toen maar weer op tijd slapen want we werden de volgende dag om 8 uur opgehaald door de vader van ons gastgezin.

Zaterdag (26 april) maakte een jongens van het hostel een overheerlijk ontbijt voor ons klaar en dat voor maar 2 cedies (z'n 1,50 euro). Na ons ontbijt kwam Razak aangelopen met onze gastvader Joseph: een hele vriendelijke en goed lachse man. Later kwam ook de vader van het gezin van Kim en Yvonne. We vertrokken in 2 taxi's richting een trotro standplaats, zonder verder duidelijk te hebben en te kunnen krijgen wat nu de planning was. Maarach je bent in Ghana en de gastvader zal het allemaal wqel weten. Bij de trotro naar Walewale aangekomen, moesten we onze spullen achter de trotro zetten. En hup, daar gingen op zijn Afrikaans al onze spullen boven op het dak van de trotro. Na wat wachten en hangen, kon de trotro gaan rijden. Heerlijk met zijn 27en in een busje gepropt. Ik weet niet waar de politie in Nederland moeilijk over doet, wat dat gaat toch makkelijk!!! Na heel wat gehobbel en geknikkebol (de dag van gister had ons toch erg opgebroken) kwamen we aan in Wulugu: het plaatsje waar het gastgezin van de andere twee meiden woont en waar Roel al een week zit. Hier moesten we wachten op vervoer naar onze verblijfplaatsje. De moeder van het gezin had vrijwel direct wat eten voor ons klaar staan. Na ons maal was het tijd om te vertrekken want de auto was er. Toen ik de auto zag kon ik bijna mijn lach niet houden! Het was een auto die net iets groter was dan een Smart, waar al onze spullen in zaten gepropt, spullen van Joseph en waarvan het de bedoeling was dat wij er ook nog ingingen. Dus Tyssyna en ik propten ons op de achterbank en Jospeh voorin verstopt onder mijn gitaarkoffer. Onderweg moesten we alle spullen die in de auto gestapeld lagen tegen houden. Dit was vooral belangrijk omdat onze route naar het huis aleen maar bestond uit een zandweg en heel veel kuilen! Bij het huis aangekomen bleek het dorp (Kpasinkpe) te bestaan uit allemaal traditionele plaggenhutten. Gelukkig hadden wij een van de weinige huizen van steen met een golfplaten dak. We worden verwelkomt door een aantal kinderen van het weeshuis, Tina (een vrijwilligster uit Norrwegen die hier al 3 maanden is) en een aantal gezins/ familieleden van het gastgezin (dit is lastig om te ontraffelen!). Gelijk maar even met een aantal kinderen gevoetbald met de bal die we meegebracht hebben. 's Middags nam Jospeh ons mee naar de plaatsvervangende chief van het dorp om kennis te maken. Daarna gaan we even maar het weeshuis: een traditioneel huis met een aantal vertrekken. Er is al veel gedaan door voorgaande vrijwilligers en het ziet er naar maatstaven hier al goed uit. De jongste in het weeshuis momenteel 6 jaar, waardoor de kinderen allemaal al vrij zelfstandig zijn.
We komen er gedurende de dag achter dat we erg geisoleerd zitten van de buiten wereld. Er is geen bereik met je telefoon en het is niet mogelijk om zelfstndig dingen te ondernemen omdat we ver weg zitten van een plek waar wel trotro's en taxi's rijden. Een van de weinige mogelijkheiden die we hebben om naar een stad te komen, is door mee te rijden met de Chinezen die hier in het dorp een brug aan het bouwen zijn. Dit is echt even slikken!

Zondag zijn we eerst met Tina naar een kerkje in het dorp gegaan, waar ongeveer 130 mensen waren. De dienst was al bezig en er werd al flink gezongen en gedanst toen we binnen kwamen. Tijdens de dienst gaf de voorganger in het 'Ga' aan dat de mensen die voor het eerst in deze kerk waren moesten gaan staan. Wij konden dat natuurlijk niet verstaan. Gelukkig was een van de familieleden er die ons een seintje kon geven! Na ons voorgestelt te hebben zijn we weer snel gaan zitten, want alle ogen waren natuurlijk op ons gericht. Er kwam toen snel een jonge man bij ons zitten die de dienst zo goed mogelijk probeerde te vertalen.
Na de kerk weer even snel wat gegeten. Dit was rijst met Stu. Stu krijgen we echt bijna bij ieder maal. Het maakt niet uit of het rijst, spaggettie, yam of plantain is. Het is een soort tomaten/ vis sausje. Goed te doen, maar ieder maal is wel te veel van het goede.
's Middags zijn Tyssyna en ik een stuk gaan fietsen om te kijken of we bereik konden krijgen. Na 1 uur en 15 min fietsen over een hobbelige zandweg konden we eindelijk naar huis bellen om te laten weten dat alles goed gaat. De terugweg ging minder vlotjes. De band van de fiets die toch al gammel was, ging lek en de ketting van die fiets bleef er maar afvallen! Gelukkig kwamen we twee jongens tegen uit een dorpje in de buurt die onze band wilde maken. Dit deden ze met een strook rubber en zonder lijm! Pap ik kan je misschien nog wat leren op het gebied van banden maken als ik thuis kom! Omdat het hier rond 6 uur donker wordt moesten we aardig doortrappen om op tijd weer in het dorp te zijn. Dit lukte niet erg omdat de ketting van die ene fiets eraf bleef vallen! Gellukiig waren we net na het vallen van de nacht thuis!.
Bij thuiskomst gegeten (weer Stu) en met de kinderen van het weeshuis gespeeld. Die zijn continu rondom het huis waar we wonen omdat het weeshuis op 5 min loop afstand is. Dus zodra je rond het huis ben\, ben je ook met de kinderen.

Maandag (28 april) heeft Joseph geregelt dat hij, Tys en ik met een van de Chinezen mee kunnen rijden om in de buurt van een de bewoonde wereld te komen. Dit vonden we erg prettig omdat we zo de kans hadden om wat dingen te regelen en wat telefoontjes te plegen. We worden afgezet in Walewale. Hier pakken we een trotro naar Bolgatanga. De trotro waar we in zaten bestond voor een groot deel uit gaten en er miste wat onderdelen, maar rijden ging prima! Hoezo APK? Dat is toch nergens voor nodig! Onderweg stoppen we om te tanken bij een 'bezinestation'. In dit geval een tafeltje aan de kant van de weg met wat olievaten en trechters.
In Bolgatanga aangekomen gaan we naar een internetcafe om enthousiast ons verhaal op internet te zetten. Na daar eerst gewacht te hebben, zaten we tien minuten op internet en toen was het feest weer voorbij. De stroom in heel de stad was uit en mijn verhaal was weer verloren gegaan! We zijn toen nog wat boodschappen gaan doen en toen weer terug naar Walewale, omdat we daar hadden afgesproken met Razak zodat hij kan horen hoe het nu gaat. Dit was nog een heel gedoe aangezien we hem niet konden bereiken en onze telefoonaccu's bijna leeg waren. Na wat op en neer gereis hebben we hem gesproken en hebben we het er met hem over gehad dat we ons erg geisoleerd voelde in dit dorp. Hij gaat kijken wat hij voor ons kan doen.

Ik stop nu even met schrijven, omdat het verhaal anders erg lang word. Ik hoop dat ik jullie snel de rest kan vertellen!