Veilig aangekomen

Zo, na een lange reis zijn we veilig aangekomen in Accra!!!

Gisteren waren we om 11.30 op Schiphol. Na nog even een bakkie gedaan te hebben op Schiphol, moesten we er echt aangeloven.....een emotioneel afscheid bij de douane!

Met wat vertraging vertrok ons vliegtuig naar Cassablanca. Toen het vliegtuig was opgestegen viel alle stress van me af en begon mijn maag spontaan weer te knorren (toch wel lekker als je drie dagen al bijna geen hap door je keel hebt gekregen!!) In Cassablanca aangekomen moesten we nog ongeveer 5 uur wachten tot we weer konden vertrekken. Gelukkig mochten we van de douane naar buiten bij het vliegveld, waar we lekker in te Maroccaanse zonnetje hebben kunnen zitten. In de aankomsthal zijn we in een restaurantje wat gaan eten. Na mat gegoochel met een Maroccaans/ Franse kaart hebben we en rose-tje, kabab en kip uit de oven bestelt. Ik moet zeggen het: het was heerlijk! Na waarschijnlijk te veel betaalt te hebben voor ons eten (aangezien we niet bekent waren met de wisselkoersen voor Marrokaans geld) ginen we weer terug de douane door om te wachten op onze vlucht naar Accra. Bij de douane werd Tys nog ten huwelijk gevraagd door de douanebeamte! Het viel ons erg op dat de mensen op het vliegveld vriendelijk zijn en je graag helpen als je iets niet kan vinden.
Tijdens het wachten kwamen we nog een ander Nederlands meisje tegen wat ook op dezelfde vlucht zat. Zij zal de komende maanden ook in Tamale en omgeving werken voor een andere organisatie.

Ons vliegtuig vertrok op tijd. Dit wel met een (voor ons) onverwachte tussenstop in Benin. Het was erg opvallend dat bijna al de Ghanese mannen aan boord netjes in pak waren!

Om ongeveer 3.30 waren we geland op Accra. Gelukkig was alles goed gegaan met onze bagage en na wat gesteggel met de douane over wat er allemaal in ons (grote hoeveelheid) bagage zat liepen we het vliegveld uit. Daar stond Charles al op ons te wachten met een groot Syto-bord. Tys en ik waren het direct met elkaar eens dat het klopt wat er over Ghanese mannen gezegd wordt: ze zien er erg goed uit ;-)
Onze spullen werden in een busje geladen. Onze chauffeur heette ons welkom: Akwaaba! En we vertrokken naar het Pink Hostel (z'n 5 km verder op). Onderweg leek het wel of 'romancic fm' aanstond wat nummers als 'Hello' en de titelsong van de Bodygard galmde door de auto. Charels zong deze nummers uit volle borst (veelal fals) mee.
Aangekomen in het hostel konden we naar onze kamer. Een slaapkamer met 2 stapelbedden en een heuze badkamer met douche (wat een luxe!)

Na nog wat geslapen te hebben werden we door de receptie gewekt voor het ontbijt. Na na het ontbijt en ons omgekleed te hebben hebben hebben we buiten zitten praten met de Laundrey-man en met Achmed. En wat is het warm hier zeg! Je heb echt nog geen stap verzet of je kan je alweer gaan omkleden omdat je je kapot zweet. Achmed is trouwens een jongen die bij het hotel werkt. Aangezien onze introductie week pas maandag start wilde hij met ons de stad in om er voor te zorgen dat we wat Ghanees geld hadden en een Ghanees mobielnummer kregen.
We zijn te voet door een stuk van Accra gelopen, hebben de nodige dingen gedaan en nog wat bananen en drinken gekocht. Overal langs de weg zijn kraampjes waar dingen verkocht worden, van bananen tot telefoonkaarten. Het straat beeld is weel veel armoede en je ziet dan ook veel mensen bedelen. De mensen zijn hier erg vriendelijk en de kinderen zwaaien naar je (je blijft toch een blank opject tussen al die mensen hier!)
We zijn nog even langs geweest bij een kerkje waar een dienst \bezig was. Omdat de dienst al bezig was konden we er niet in, maar gaven aan dat we volgende week van haarte welkom waren als we er om 9.00 zouden zijn. Het is hier echt heel anders in de kerken. Deze kerk was een open gebouwtje, waar iedereen op plastic tuinstoeltjes flink aan het zingen en muziek maken is. Ondertussen liep bij ons het zweet over ons lichaam! Gelukkig of helaas (het is maar net hoe je het bekijkt) had Achmed het ook niet makkelijk!
Achmed (die zelf Moslim is) vertelde ons dat het hier echt niets uitmaakt wat je geloof is en dat het vooral belangrijk is dat je als goed mens leeft.
Toen we wat te drinken gingen kopen gingen we met de kinderen van de man van het winkeltje op de foto. De kinderen moesten lachen toen ze de foto op de achterkant zagen. De vader schreef snel op een papiertje het adres met de vraag of we de foto aan hem op wilde sturen.

Weer terug in het hostel hadden we toch weer wat dorst gekregen en zijn toen zelf nog even naar een bezinnepomp in de buurt gelopen om wat te eten en drinken te kopen. Ja, we worden al zelfstandig in dit vreemde land!

Vanavond gaan we even iets eten in de buurt van het hostel, waar het volgens het personeel van het hostel goed eten is. Vanaf morgen is dit allemaal geregeld en zal Charles ons verder begeleiden in onze kennismaking met dit vreemde land.

Ik zal nu maar eens stoppen, voordat mijn verhaal helemaal te lang wordt. Omdat we in ons hostel kunnen internetten zal er snel weer een verhaaltje komen!